سه داستان: تک‌تیرانداز + بعد از ۲۰ سال + دختربچه‌ها، باهوش‌تر از آدم‌بزرگ‌ها

این ترم در درس بیان شفاهی داستان ۲ باید حداقل سه داستان را از کتاب این درس مطالعه می‌کردیم و ارائه می‌کردیم تا استاد محترم نمره‌مان را بدهد.

برعکسِ بیان شفاهی ۱ که در مطلب «معرفی کتاب به علاقه‌مندان به داستان های کوتاه انگلیسی» در موردش صحبت کرده بودم و یک داستانش را برای نمونه گذاشته بودم، این بار داستان‌ها واقعاً سخت بود! گاهی چند صفحه پر از کلمات سنگین!
به هر حال، خوشبختانه به بهترین شکل ارائه کردم و تمام شد.

آخرین داستانی که ارائه کردم، داستانی بود به نام The Sniper (تک‌تیرانداز) نوشته Liam O'Flaherty (1897-1984) .

داستان جالبی بود. هر چند از شبِ قبل از ارائه برنامه‌ریزی کرده بودم که صدایم را در حین ارائه ضبط کنم و اینجا بگذارم و این برنامه‌ریزی را در همه کلاس‌هایم هم انجام می‌دهم (که اگر وسط کلاس آنجاها که می‌زنیم به خاکی، یک نکته جالب گفتم، جدا کنم و در سایت بگذارم) اما متأسفانه مثل همیشه به خاطر جو استرس‌گونه ارائه، یادم رفت ضبط کنم :( (آخرش یادم افتاد و چقدر افسوس خوردم! دعا کردم که ای کاش آن بحثی که سال‌ها پیش مطرح بود که یک زمان خواهد رسید که می‌توان صدای گذشتگان را از محیط بازیابی کرد چون هنوز در محیط است، الان به واقعیت پیوسته بود!)

به هر حال، داستان‌های جالبی است و فکر می‌کنم برای علاقه‌مندان به Short Story (داستان کوتاه) جذاب باشد.

داستان دیگری که آن هم جالب بود، داستان After Twenty Years نوشته O Henry (که از مشاهیر داستان کوتاه است؛ چیزی در حد آنتوان چوخوف).

داستان اولی هم که ارائه کردم، Little Girls Wiser Than Old Men نوشته Leo Tolstoy بود که آن هم خیلی جالب بود.

به خصوص، غافلگیری انتهای این داستان‌ها را خیلی دوست دارم! اوائلش آدم فکر می‌کند یک داستان بی‌مزه و وقت‌تلف‌کن است، اما یک دفعه در آخرین لحظه چنان غافلگیر می‌شود که مثل انتهای داستان تک‌تیرانداز، اشکش درمی‌آید!

متن فارسی و انگلیسی داستان‌ها را در ادامه می‌گذارم، بخوانید، جالب است... کسانی که انگلیسی قوی دارند، متن انگلیسی را بخوانند، خیلی جالب‌تر است. (البته کلماتش واقعاً مشکل است! من چند بار می‌خواندم تا بتوانم به حد ارائه برسم)

داستان‌‌های دیگر کتاب بیان شفاهی ۲ هم انصافاً آموزنده است، از دست ندهید. (با یک جستجو می‌توانید متن فارسی و انگلیسی داستان‌ها را بیابید و بخوانید)

موفق باشید؛
حمید رضا نیرومند

The Sniper

The long June twilight faded into night. Dublin lay enveloped in darkness but for the dim light of the moon that shone through fleecy clouds, casting a pale light as of approaching dawn over the streets and the dark waters of the Liffey. Around the beleaguered Four Courts the heavy guns roared. Here and there through the city, machine guns and rifles broke the silence of the night, spasmodically, like dogs barking on lone farms. Republicans and Free Staters were waging civil war.

On a rooftop near O'Connell Bridge, a Republican sniper lay watching. Beside him lay his rifle and over his shoulders was slung a pair of field glasses. His face was the face of a student, thin and ascetic, but his eyes had the cold gleam of the fanatic. They were deep and thoughtful, the eyes of a man who is used to looking at death.

He was eating a sandwich hungrily. He had eaten nothing since morning. He had been too excited to eat. He finished the sandwich, and, taking a flask of whiskey from his pocket, he took a short drought. Then he returned the flask to his pocket. He paused for a moment, considering whether he should risk a smoke. It was dangerous. The flash might be seen in the darkness, and there were enemies watching. He decided to take the risk.

Placing a cigarette between his lips, he struck a match, inhaled the smoke hurriedly and put out the light. Almost immediately, a bullet flattened itself against the parapet of the roof. The sniper took another whiff and put out the cigarette. Then he swore softly and crawled away to the left.

Cautiously he raised himself and peered over the parapet. There was a flash and a bullet whizzed over his head. He dropped immediately. He had seen the flash. It came from the opposite side of the street.

He rolled over the roof to a chimney stack in the rear, and slowly drew himself up behind it, until his eyes were level with the top of the parapet. There was nothing to be seen--just the dim outline of the opposite housetop against the blue sky. His enemy was under cover.

Just then an armored car came across the bridge and advanced slowly up the street. It stopped on the opposite side of the street, fifty yards ahead. The sniper could hear the dull panting of the motor. His heart beat faster. It was an enemy car. He wanted to fire, but he knew it was useless. His bullets would never pierce the steel that covered the gray monster.

Then round the corner of a side street came an old woman, her head covered by a tattered shawl. She began to talk to the man in the turret of the car. She was pointing to the roof where the sniper lay. An informer.

The turret opened. A man's head and shoulders appeared, looking toward the sniper. The sniper raised his rifle and fired. The head fell heavily on the turret wall. The woman darted toward the side street. The sniper fired again. The woman whirled round and fell with a shriek into the gutter.

Suddenly from the opposite roof a shot rang out and the sniper dropped his rifle with a curse. The rifle clattered to the roof. The sniper thought the noise would wake the dead. He stooped to pick the rifle up. He couldn't lift it. His forearm was dead. "I'm hit," he muttered.

Dropping flat onto the roof, he crawled back to the parapet. With his left hand he felt the injured right forearm. The blood was oozing through the sleeve of his coat. There was no pain--just a deadened sensation, as if the arm had been cut off.

Quickly he drew his knife from his pocket, opened it on the breastwork of the parapet, and ripped open the sleeve. There was a small hole where the bullet had entered. On the other side there was no hole. The bullet had lodged in the bone. It must have fractured it. He bent the arm below the wound. the arm bent back easily. He ground his teeth to overcome the pain.

Then taking out his field dressing, he ripped open the packet with his knife. He broke the neck of the iodine bottle and let the bitter fluid drip into the wound. A paroxysm of pain swept through him. He placed the cotton wadding over the wound and wrapped the dressing over it. He tied the ends with his teeth.

Then he lay still against the parapet, and, closing his eyes, he made an effort of will to overcome the pain.

In the street beneath all was still. The armored car had retired speedily over the bridge, with the machine gunner's head hanging lifeless over the turret. The woman's corpse lay still in the gutter.

The sniper lay still for a long time nursing his wounded arm and planning escape. Morning must not find him wounded on the roof. The enemy on the opposite roof coverd his escape. He must kill that enemy and he could not use his rifle. He had only a revolver to do it. Then he thought of a plan.

Taking off his cap, he placed it over the muzzle of his rifle. Then he pushed the rifle slowly upward over the parapet, until the cap was visible from the opposite side of the street. Almost immediately there was a report, and a bullet pierced the center of the cap. The sniper slanted the rifle forward. The cap clipped down into the street. Then catching the rifle in the middle, the sniper dropped his left hand over the roof and let it hang, lifelessly. After a few moments he let the rifle drop to the street. Then he sank to the roof, dragging his hand with him.

Crawling quickly to his feet, he peered up at the corner of the roof. His ruse had succeeded. The other sniper, seeing the cap and rifle fall, thought that he had killed his man. He was now standing before a row of chimney pots, looking across, with his head clearly silhouetted against the western sky.

The Republican sniper smiled and lifted his revolver above the edge of the parapet. The distance was about fifty yards--a hard shot in the dim light, and his right arm was paining him like a thousand devils. He took a steady aim. His hand trembled with eagerness. Pressing his lips together, he took a deep breath through his nostrils and fired. He was almost deafened with the report and his arm shook with the recoil.

Then when the smoke cleared, he peered across and uttered a cry of joy. His enemy had been hit. He was reeling over the parapet in his death agony. He struggled to keep his feet, but he was slowly falling forward as if in a dream. The rifle fell from his grasp, hit the parapet, fell over, bounded off the pole of a barber's shop beneath and then clattered on the pavement.

Then the dying man on the roof crumpled up and fell forward. The body turned over and over in space and hit the ground with a dull thud. Then it lay still.

The sniper looked at his enemy falling and he shuddered. The lust of battle died in him. He became bitten by remorse. The sweat stood out in beads on his forehead. Weakened by his wound and the long summer day of fasting and watching on the roof, he revolted from the sight of the shattered mass of his dead enemy. His teeth chattered, he began to gibber to himself, cursing the war, cursing himself, cursing everybody.

He looked at the smoking revolver in his hand, and with an oath he hurled it to the roof at his feet. The revolver went off with a concussion and the bullet whizzed past the sniper's head. He was frightened back to his senses by the shock. His nerves steadied. The cloud of fear scattered from his mind and he laughed.

Taking the whiskey flask from his pocket, he emptied it a drought. He felt reckless under the influence of the spirit. He decided to leave the roof now and look for his company commander, to report. Everywhere around was quiet. There was not much danger in going through the streets. He picked up his revolver and put it in his pocket. Then he crawled down through the skylight to the house underneath.

When the sniper reached the laneway on the street level, he felt a sudden curiosity as to the identity of the enemy sniper whom he had killed. He decided that he was a good shot, whoever he was. He wondered did he know him. Perhaps he had been in his own company before the split in the army. He decided to risk going over to have a look at him. He peered around the corner into O'Connell Street. In the upper part of the street there was heavy firing, but around here all was quiet.

The sniper darted across the street. A machine gun tore up the ground around him with a hail of bullets, but he escaped. He threw himself face downward beside the corpse. The machine gun stopped.

Then the sniper turned over the dead body and looked into his brother's face.

تک‌تیرانداز

اشاره مترجم: لیام افلاهرتی (1896-1984) داستان‌نویس مطرح واقع‌گرا، از چهره‌های شاخص ادبیات ایرلند محسوب می‌شود و داستان‌های اجتماعی و سر راست او به خوبی توانسته‌اند جایگاه شایسته خود را در کنار آثار نامتعارف دیگر نویسندگان ایرلندی نظیر جیمزجویس، ساموئل بکت و ویلیام باتلر ییتس، پیدا کنند. از جمله آثار معروف او می‌توان به رمانهای روح سیاه (1924)، خبرچین (1925)، آقای گیل هولی (1926)، آدمکش ( 1928)، قحطی (1937) و سرزمین (1946) اشاره کرد. داستان کوتاهی که در ادامه می‌خوانید برگرفته از یکی از مجموعه داستان‌های او با عنوان "آن دو سال" (1930) است.
غروب طولانی ژوئن جای خود را به شب داد. دوبلین در تاریکی فرو رفت و تنها پرتوی ضعیف ماه بود که از میان نرمه ابرها می‌تابید و روشنایی پریده رنگی همچون طلوع سحر بر خیابان‌ها و آب‌های تاریک می‌پراکند. دور تا دور محوطه محاصره شده شهر، تیربارها می‌غریدند. اینجا و آنجای شهر، مسلسل‌ها و تفنگ‌ها گاه به گاه مانند سگ‌هایی که در مزارع دور افتاده پارس کنند، سکوت شب را می‌شکستند. جمهوری‌خواهان جنگ داخلی راه انداخته بودند.
روی پشت بامی نزدیک پل اکانل، تک‌تیرانداز جمهوری‌خواه دراز کشیده بود و تماشا می‌کرد. کنار او تفنگش بود و روی شانه‌اش یک جفت عینک صحرایی انداخته بود. چهره‌اش چهره یک بچه محصل بود، لاغر و باریک، اما در چشمانش برق غروری سرد می‌درخشید: عمیق و اندیشناک همچون چشمان مردی که عادت دارد به تماشای مرگ بایستد. ساندویچی را با ولع می‌خورد. از صبح چیزی نخورده بود و حالا برای خوردن خیلی اشتها داشت. ساندویچ را تمام کرد و قمقمه ویسکی را از جیبش در آورد و جرعه‌ای نوشید، بعد بطری را دوباره در جیبش گذاشت.
لحظه‌ای درنگ کرد، اندیشید که آیا می‌تواند سیگاری روشن کند؟ خطرناک بود، شاید آتش سیگار در تاریکی جلب توجه کند و دشمن آن را ببیند. تصمیم گرفت که خطر کند. سیگاری بین لب‌هایش گذاشت و کبریت زد. دود را با شتاب پایین می‌داد. ناگهان صدای شلیک گلوله‌ای باعث شد که پشت سنگر روی پشت بام، بر زمین دراز بکشد. تک‌تیرانداز پک دیگری زد و سیگار را خاموش کرد، سپس به آهستگی به سمت چپ خزید. با احتیاط سر بلند کرد و از بالای سنگر نگاه کرد. نوری درخشید و گلوله‌ای صفیرکشان از بالای سرش رد شد. فورا روی زمین دراز کشید. درخشش نور را دیده بود، از سمت خیابان مقابل بود. روی پشت‌بام به سمت لوله دودکشی که پشت سرش بود غلتید و به آرامی خودش را پشت آن پنهان کرد تا جایی که چشمانش با سطح بالایی سنگر هم سطح شد. چیزی دیده نمی‌شد، فقط طرح مبهم پشت بام روبرو و تقاطع آن با آسمان آبی. دشمن او را زیر پوشش داشت. همان لحظه یک زره‌پوش از روی پل عبور کرد و آهسته آهسته در طول خیابان پیش آمد. زره‌پوش در طرف دیگر خیابان توقف کرد فقط پنجاه یارد آن‌طرف‌تر. تک‌تیرانداز می توانست صدای موتور آن را بشنود. قلبش تندتر زد، این زره‌پوش دشمن بود. خواست شلیک کند اما می‌دانست که بی فایده است، گلوله او بر بدنه فولادی آن هیولای خاکستری اثر نداشت.
چندی بعد، از گوشه خیابان مجاور زنی مسن پیش آمد، سرش را با شالی مندرس پوشانده بود. پیرزن با مردی که در جایگاه تیربار زره‌پوش نشسته بود شروع به حرف زدن کرد و به پشت بامی که تک‌تیرانداز روی آن دراز کشیده بود اشاره کرد. پیرزن، خبرچین بود.
در فوقانی جایگاه تیربار باز شد و سر و شانه‌های مردی پیدا شد که به سمت تک‌تیرانداز نگاهی انداخت. تک‌تیرانداز تفنگش را برداشت و شلیک کرد. سر مرد محکم روی بدنه جایگاه تیربار افتاد. پیرزن با سرعت به خیابان مجاور گریخت. تک‌تیرانداز دوباره شلیک کرد، زن چرخی زد و با جیغی بلند توی جوی آب افتاد. ناگهان از پشت‌بام روبرو صدای تیر بلند شد. تک‌تیرانداز دشنامی داد و تفنگش را انداخت. تفنگ محکم به کف پشت‌بام خورد و صدا داد، صدایی که می‌توانست مرده را بیدار کند. تفنگ را بر نداشت. نمی‌توانست آن را بلند کند. بازویش زخمی شده بود. بریده بریده گفت: «خدای من! تیر خورده‌ام.»
روی پشت‌بام افتاد و سینه‌خیز به سمت سنگر رفت. با دست چپ بازوی راستش را که آسیب دیده بود لمس کرد. خون از آستین کتش می‌چکید. درد نداشت فقط کرخت و بی حس شده بود انگار که بازویش قطع شده باشد. فورا چاقویی از جیبش بیرون آورد و آستینش را با آن شکافت. در سمتی که تیر وارد شده بود سوراخ کوچکی دیده می‌شد اما در سمت دیگر سوراخی نبود. گلوله در استخوانش فرو رفته بود و باعث شکستگی شده بود. بازوی زخمی‌اش را جمع کرد، بازو به راحتی به عقب جمع شد. دندان‌هایش را به هم فشار می‌داد تا بر درد غلبه کند. لباس رزمی‌اش را در آورد، جیبش را با چاقو پاره کرد. سر بطری ید را شکست و گذاشت تا آن مایع تلخ روی زخم بچکد. تمام تنش را درد فرا گرفت. پارچه‌ای کتانی روی زخم گذاشت و آن را بست. لبه‌های آن را با دندان گره زد. سپس در پناه سنگر دراز کشید و چشمانش را بست و تلاش کرد تا بر درد غلبه کند.
در خیابان زره‌پوش به سرعت به سمت پل عقب نشینی کرد در حالی که سر تیربارچی هنوز پشت تیربار به حالت بی جان معلق بود و جنازه پیرزن هنوز در جوی آب افتاده بود.
تک‌تیرانداز لختی دراز کشید و به زخمش رسیدگی کرد و در ذهنش نقشه فرار ریخت. نباید صبح او را مجروح و زخمی روی پشت‌بام پیدا می‌کردند. دشمن از پشت‌بام مقابل مراقب او بود. باید او را از بین می‌برد اما نمی‌توانست تفنگش را دست بگیرد. حالا برای کشتن دشمن فقط می‌توانست از هفت‌تیرش استفاده کند. پس نقشه‌ای کشید. کلاهش را برداشت و آن را بر دهانه تفنگ گذاشت و آرام آرام تفنگ را از پشت سنگر بالا برد به طوری که کلاه از آن طرف خیابان دیده شود. طولی نکشید که گلوله‌ای وسط کلاه را سوراخ کرد.
تک‌تیرانداز تفنگ را رو به جلو کج کرد و کلاه به خیابان افتاد. سپس تفنگ را بر زمین گذاشت و دست چپش را به حالت بی جان از لبه پشت بام آویزان کرد و بعد گذاشت که تفنگ هم از بالا به خیابان بیفتد. بعد از وسط پشت‌بام خزید و گوشه‌ای پناه گرفت. نقشه‌اش گرفته بود: دشمن، افتادن کلاه و تفنگ را دید و گمان کرد او را کشته است. اما او حالا کنار کلاهک دودکش ایستاده بود و اطرافش را نگاه می‌کرد در حالی که سرش به وضوح در مقابل آسمان سایه انداخته بود. لبخندی زد و هفت‌تیرش را از لبه سنگر بالا برد. فاصله حدودا پنج یارد بود: شلیکی سخت در نوری ضعیف، با همان دستی که خیلی درد می‌کرد، دشمن را نشانه گرفت. دستش از شوق می‌لرزید. لب‌ها را به هم فشرد و نفس عمیقی از منخرینش بیرون داد و شلیک کرد. از صدای تیر گوشش کر شد و بازوی مجروحش به شدت عقب پرید. وقتی که دودها خوابید، با دقت نگاه کرد و از شادی جیغ کشید: دشمن مورد اصابت قرار گرفته بود و از درد تلو تلو می‌خورد و در سنگرش به خود می‌پیچید. سعی می‌کرد روی پا بایستد اما نمی‌توانست. تفنگ از دستش رها شد و به تابلوی آرایشگاهی که در خیابان مجاور بود برخورد کرد و بعد با صدا روی سنگفرش خیابان افتاد. مرد در حال مرگ چندی به خود پیچید و سرانجام نقش بر زمین شد. بدنش به خود پیچید و تابید تا این که آهسته بر زمین افتاد.
تک‌تیرانداز نگاهی کرد و بر خود لرزید. شوق جنگ در او فرو مرد و پشیمانی وجودش را فراگرفت. قطره‌های عرق روی پیشانی‌اش نشست، در اثر جراحت و خستگی دچار ضعف شده بود. از منظره بدن متلاشی شده دشمن مرده روی برگرداند. دندان‌هایش به هم می‌خورد، شروع به حرف زدن با خود کرد و به جنگ، به خودش و دیگران لعنت فرستاد. به هفت‌تیری که در دستش دود می‌کرد نگاهی انداخت و با غیظ آن را پرت کرد. هفت‌تیر محکم به زمین خورد و صفیر گلوله‌ای از پشت سر تک‌تیرانداز رد شد. وحشت‌زده به پشت سر نگاه کرد. عصب‌هایش خشک شده بود. ابرهای وحشت از اطراف ذهنش پراکنده شدند و او خندید. قمقمه ویسکی را از جیبش در آورد و لاجرعه نوشید. بی پروا و نترس شده بود. تصمیم گرفت که فورا پشت‌بام را ترک کند و به مافوقش گزارش دهد. تمام دور و اطراف ساکت بود، خطری در خیابان‌ها حس نمی‌شد. هفت‌تیرش را برداشت و در جیب گذاشت و زیر نور آسمان به سمت پایین خانه خزید. وقتی به کوچه باریکی رسید، حس کنجکاوی غریبی برای دیدن دشمنی که کشته بود، وجودش را فراگرفت. با خود گفت که هر کس بود، تیرانداز قابلی بود. در شگفت ماند که مبادا او را بشناسد. شاید از دوستان قدیم خودش قبل از آنکه به ارتش ملحق شود، باشد. تصمیم گرفت خطر رفتن و دیدن او را بر خود هموار کند. به همه زوایای خیابان اکانل با دقت نگاه کرد. بالای خیابان آتش عظیمی شعله‌ور بود اما دور و بر ساکت و خاموش بود.
تک‌تیرانداز در طول خیابان دوید. تیرباری خیابان را به رگبار گلوله بست و سنگفرش‌ها را از هم شکافت اما او گریخت. خود را با صورت کنار جنازه بر زمین انداخت. تیربار متوقف شد. سپس تک‌تیرانداز جنازه را برگرداند و نگاهش به چهره برادرش افتاد

After Twenty Years

 The policeman on the beat moved up the avenue impressively. The impressiveness was habitual and not for show, for spectators were few. The time was barely 10 o'clock at night, but chilly gusts of wind with a taste of rain in them had well nigh de–peopled the streets.

Trying doors as he went, twirling his club with many intricate and artful movements, turning now and then to cast his watchful eye adown the pacific thoroughfare, the officer, with his stalwart form and slight swagger, made a fine picture of a guardian of the peace. The vicinity was one that kept early hours. Now and then you might see the lights of a cigar store or of an all–night lunch counter; but the majority of the doors belonged to business places that had long since been closed.

When about midway of a certain block the policeman suddenly slowed his walk. In the doorway of a darkened hardware store a man leaned, with an unlighted cigar in his mouth. As the policeman walked up to him the man spoke up quickly.

"It's all right, officer," he said, reassuringly. "I'm just waiting for a friend. It's an appointment made twenty years ago. Sounds a little funny to you, doesn't it? Well, I'll explain if you'd like to make certain it's all straight. About that long ago there used to be a restaurant where this store stands—'Big Joe' Brady's restaurant."

"Until five years ago," said the policeman. "It was torn down then."

The man in the doorway struck a match and lit his cigar. The light showed a pale, square–jawed face with keen eyes, and a little white scar near his right eyebrow. His scarfpin was a large diamond, oddly set.

"Twenty years ago to–night," said the man, "I dined here at 'Big Joe' Brady's with Jimmy Wells, my best chum, and the finest chap in the world. He and I were raised here in New York, just like two brothers, together. I was eighteen and Jimmy was twenty. The next morning I was to start for the West to make my fortune. You couldn't have dragged Jimmy out of New York; he thought it was the only place on earth. Well, we agreed that night that we would meet here again exactly twenty years from that date and time, no matter what our conditions might be or from what distance we might have to come. We figured that in twenty years each of us ought to have our destiny worked out and our fortunes made, whatever they were going to be."

"It sounds pretty interesting," said the policeman. "Rather a long time between meets, though, it seems to me. Haven't you heard from your friend since you left?"

"Well, yes, for a time we corresponded," said the other. "But after a year or two we lost track of each other. You see, the West is a pretty big proposition, and I kept hustling around over it pretty lively. But I know Jimmy will meet me here if he's alive, for he always was the truest, stanchest old chap in the world. He'll never forget. I came a thousand miles to stand in this door to–night, and it's worth it if my old partner turns up."

The waiting man pulled out a handsome watch, the lids of it set with small diamonds.

"Three minutes to ten," he announced. "It was exactly ten o'clock when we parted here at the restaurant door."

"Did pretty well out West, didn't you?" asked the policeman.

"You bet! I hope Jimmy has done half as well. He was a kind of plodder, though, good fellow as he was. I've had to compete with some of the sharpest wits going to get my pile. A man gets in a groove in New York. It takes the West to put a razor–edge on him."

The policeman twirled his club and took a step or two.

"I'll be on my way. Hope your friend comes around all right. Going to call time on him sharp?"

"I should say not!" said the other. "I'll give him half an hour at least. If Jimmy is alive on earth he'll be here by that time. So long, officer."

"Good–night, sir," said the policeman, passing on along his beat, trying doors as he went.

There was now a fine, cold drizzle falling, and the wind had risen from its uncertain puffs into a steady blow. The few foot passengers astir in that quarter hurried dismally and silently along with coat collars turned high and pocketed hands. And in the door of the hardware store the man who had come a thousand miles to fill an appointment, uncertain almost to absurdity, with the friend of his youth, smoked his cigar and waited.

About twenty minutes he waited, and then a tall man in a long overcoat, with collar turned up to his ears, hurried across from the opposite side of the street. He went directly to the waiting man.

"Is that you, Bob?" he asked, doubtfully.

"Is that you, Jimmy Wells?" cried the man in the door.

"Bless my heart!" exclaimed the new arrival, grasping both the other's hands with his own. "It's Bob, sure as fate. I was certain I'd find you here if you were still in existence. Well, well, well!—twenty years is a long time. The old restaurant's gone, Bob; I wish it had lasted, so we could have had another dinner there. How has the West treated you, old man?"

"Bully; it has given me everything I asked it for. You've changed lots, Jimmy. I never thought you were so tall by two or three inches."

"Oh, I grew a bit after I was twenty."

"Doing well in New York, Jimmy?"

"Moderately. I have a position in one of the city departments. Come on, Bob; we'll go around to a place I know of, and have a good long talk about old times."

The two men started up the street, arm in arm. The man from the West, his egotism enlarged by success, was beginning to outline the history of his career. The other, submerged in his overcoat, listened with interest.

At the corner stood a drug store, brilliant with electric lights. When they came into this glare each of them turned simultaneously to gaze upon the other's face.

The man from the West stopped suddenly and released his arm.

"You're not Jimmy Wells," he snapped. "Twenty years is a long time, but not long enough to change a man's nose from a Roman to a pug."

"It sometimes changes a good man into a bad one," said the tall man. "You've been under arrest for ten minutes, 'Silky' Bob. Chicago thinks you may have dropped over our way and wires us she wants to have a chat with you. Going quietly, are you? That's sensible. Now, before we go on to the station here's a note I was asked to hand you. You may read it here at the window. It's from Patrolman Wells."

The man from the West unfolded the little piece of paper handed him. His hand was steady when he began to read, but it trembled a little by the time he had finished. The note was rather short.

Bob: I was at the appointed place on time. When you struck the match to light your cigar I saw it was the face of the man wanted in Chicago. Somehow I couldn't do it myself, so I went around and got a plain clothes man to do the job.
                                                                                        JIMMY.

بعد از ۲۰ سال

يک افسر پليس در محل گشت هميشگي خود، خيابان، با ابهت قدم مي زد. هيبت و ژست شق و رق او عادي و معمول به نظر مي رسيد و براي تظاهر و خودنمايي نبود، چرا که تماشاچي کمي در خيابان داشت.
ساعت به زحمت دهِ شب را نشان مي داد، اما باد و توفان سرد و شديدي مي وزيد و نزديک بود باران ببارد. شايد به همين خاطر خيابان خلوت بود و کسي در آن ديده نمي شد.
مرد همان طور که در خيابان قدم مي زد، صداي قيژقيژ درهاي فرسوده خانه ها را مي شنيد که بسته مي شدند و در حالي که باتوم اش را با حرکتي ماهرانه و پيچيده دور دستش مي چرخاند، چشم هايش را به فضاي آرام خيابان اصلي دوخته بود و گوش به زنگِ هر صدايي بود.
افسر پليس با هيکل ورزشکاري و لباس فرمش، که گويي اندام لاغر و باريکش را طوري پوشانده بود که رشيد و چهارشانه به نظر برسد و باعث مي شد به خاطر لباس خوش دوختش کمي هم شق و رق و عصاقورت داده راه برود، تصوير کاملي از يک نگهبان صلح و آرامش در شهر بود.دو طرف خيابان طوري به نظر مي آمد که انگار تازه ساعات اوليه شب است. کم و بيش روشنايي يک دکه سيگارفروشي يا نور پيش خوان يک رستوران شبانه روزي ديده مي شد.اما اکثر درهايي که به خيابان باز مي شدند، درب مراکز تجاري اي بودند که خيلي وقت بود از ابتداي شب بسته شده بودند.
ميان خيابان، يک بلوک مشخص بود که وقتي افسر پليس به آن جا رسيد، قدم هايش را آهسته کرد. مردي با يک سيگار خاموش در دهانش، به درِ يک مغازه تاريک که تابلوي «لوازم خانگي» بالاي آن نصب شده بود، تکيه کرده بود.
وقتي افسر پليس به سمت او قدم برداشت، مرد با عجله شروع به حرف زدن کرد. طوري که انگار مي خواست به پليس اطمينان بدهد که خبري نيست گفت: اوضاع رو به راهه سرکار! من فقط منتظر دوستم هستم. بيست سال پيش، ما با هم قرار گذاشتيم که چنين روزي _ بعد از بيست سال _ همديگر رو ببينيم. به نظر خنده دار مي آد نه ؟! خب بله! اگه مي خواهيد بدونيد قضيه چيه، همه چيزرو براتون توضيح مي دم . چندين سال پيش، به جاي اين مغازه که اين جا مي بينيد، يک رستوران بود به اسم «بِرِيدي بيگ جو».
افسر پليس بلافاصله گفت: بله، تا پنج سالِ پيش، بعد خرابش کردند.
مرد همان طور که به در تکيه داده بود، کبريتي بيرون آورد و سيگارش را روشن کرد. چهره مرد در سايه نور سيگاري که روشن کرد، واضح ديده مي شد . صورتي با آرواره هاي مربع شکل، پوست رنگ پريده و چشم هايي فرورفته، که گويي قادر بودند تا عمق جان ديگران نفوذ کنند. اثر زخمي هم به رنگ سفيدِ روشن، نزديک ابروي راستش بود.
سنجاق الماس بزرگي هم به شکل عجيب و غريب و ناجوري به شال گردنش زده بود.
مرد گفت: بيست سال پيش در چنين شبي، من اين جا در رستوران «بِرِيدي بيگ جو» با جيمي ولز - که بهترين دوستم بود- شام خوردم. جيمي يکي از بهترين پسرهاي دنيا بود. من و او همين جا با هم توي نيويورک بزرگ شده بوديم. مثل دوتا برادر.
من هجده سالم بود و جيمي بيست سالش. صبح فرداي اون شب، من مي خواستم سفرم رو به غرب شروع کنم، تا بلکه اون جا دنبال شانس و اقبالم بگردم. ولي هيچ کس نمي تونست جيمي رو از نيويورک بيرون بکشه ! اهل سفر و ماجراجويي نبود. فکر مي کرد نيويورک تنها جايي يه که روي زمين وجود داره!
خلاصه، اون شب ما با هم قرار گذاشتيم که دقيقاً بيست سال بعد، همين جا همديگه رو دوباره ببينيم. کاري هم به اين که توي چه شرايطي هستيم يا فاصله مون با اين جا چه قدره، نداشته باشيم.
فکر مي کرديم توي اين بيست سال ديگه هر کدوم مون دنبال بخت و اقبال خودمون رفته ايم و براي خودمون کسي شده ايم. سرنوشت مون با هم فرق کرده و به اون چيزي که مي خواسته ايم رسيده ايم.
افسر پليس گفت: چه جالب! بيست سال براي ملاقات دوباره دو دوست به نظر زمان زيادي مي آد. شما بعد از اين که دوستتون رو ترک کرديد ديگه چيزي درباره اش نشنيديد؟
مرد جواب داد: خب، بله مدتي براي هم نامه مي نوشتيم، اما بعد از يکي دو سال آدرس همديگه رو گم کرديم. مي دونيد که، غرب جاي بزرگ و جالبيه، من هم عجله داشتم که زودتر زندگي خوبي براي خودم درست کنم. اما در مورد جيمي مطمئن بودم. مي شناختمش و يقين داشتم که اگه زنده باشه، همين جا دوباره مي بينمش. چون اون هميشه آدم راستگو و صادقي بود. مردي بود که هميشه مي تونستم يه جاي اين دنيا پيداش کنم، اون هم همين نيويورک بود! جيمي هرگز قرارمون رو فراموش نمي کنه. من کيلومترها راه اومده ام تا امشب اون رو ببينم. ارزشش رو داره که آدم يه دوست قديمي رو دوباره پيدا کنه».
مردي که منتظر دوستش بود، ساعت زيبا و شيکي از جيبش بيرون آورد و درپوش الماس شکل کوچکي را که روي ساعت بود کنار زد تا ببيند ساعت چند است. بعد گفت: سه دقيقه به ده مونده ... ساعت دقيقاً ده بود که بيست سال پيش ما جلوي اين رستوران از هم جدا شديم.
افسر پليس پرسيد: مثل اين که توي غرب وضعتون خوب شده!
مرد کنايه پليس را در مورد ساعتش فهميد. جواب داد: بله! ولي شرط مي بندم که جيمي نتونسته باشه نصف کارهايي رو که من کرده ام، کرده باشه! اون يه جورايي فقط خرحمالي مي کرد. اهل اين نبود که حسابي پول دربياره. زيادي بچه مثبت بود! من با چندتا از با هوش ترين آدم ها رقابت کردم تا تونستم يه کم پول جمع کنم و به اين جاها برسم. آدم براي همچين کاري که من دارم توي نيويورک به دردسر مي افته. اين دردسر توي غرب، مثل لبه تيغيه که روي گردن آدم گذاشته باشن.
افسر پليس ب توم را در دستش چرخي داد، يکي دو قدم به جلو برداشت و گفت: من ديگه بايد به کارم برسم. اميدوارم دوستتون به موقع بياد. مطمئنيد که سروقت مي رسه؟
مرد جواب داد: بهتره بگم نه! خيلي طولش داده سرکار. فقط نيم ساعت ديگه بهش وقت مي دم تا خودش رو برسونه. اگه جيمي زنده باشه، هر جاي اين کره زمين که باشه، خودش رو سر وقت مي رسونه اين جا.
افسر در حالي که براي گشت به راهش ادامه مي داد گفت: شب به خير آقا و همان طور که مي رفت صداي قيژقيژ درهاي فرسوده به گوشش مي رسيد.
حالا ديگر باران سرد و ملايمي نم نم مي باريد و باد از حالت قبلي و ناپايدارش که مدام کم و زياد مي شد، تبديل به وزشي تند و توفاني شده بود.
چند عابري که توي خيابان بودند، ظرف يک ربع با حالتي افسرده و ساکت، يقه کت ها و پالتوهايشان را بالا کشيدند و دست هايشان را در جيب فرو بردند.
جلوي در مغازه لوازم خانگي، مردي که کيلومترها راه پيموده بود تا به قرار ملاقاتش برسد، ديگر تقريباً خسته شده بود و حوصله اش سر رفته بود.
به نظرش دوست دوران جواني اش بدقول شده بود. دوباره سيگاري گيراند و منتظر شد.
بيست دقيقه اي صبر کرد و بعد ناگهان مرد قدبلندي را ديد که يک اورکت بلند هم پوشيده و با شال گردني که دور سروگردن و گوش هايش پيچيده، از آن طرف خيابان به سمت او مي دود. مستقيم به طرف او مي آمد.
مرد بلندقد با ترديد پرسيد: تويي باب؟! و مردي که به در تکيه کرده بود فرياد زد: جيمي ولز! خودتي!
مردي که تازه از راه رسيده بود با تعجب گفت: خداي من! و بعد هردويشان با شوق دست يکديگر را گرفتند.
- باب! تو خودتي؟! از دست تقدير مطمئن بودم اگه هنوز زنده باشي همين جا پيدات مي کنم. خب خب خب! بيست سال زمان زياديه. رستوران قديمي از بين رفته باب، وگرنه دلم مي خواست دوباره همين جا با هم شام مي خورديم. از غرب چه خبر دوست قديمي؟!
باب جواب داد: غرب مثل هميشه همون طور گردن کلفت مونده! هر چيزي که از اين دنيا مي خواستم و دنبالش بودم به من داد. هي! تو خيلي عوض شده اي جيمي! اصلاً فهميدم که قدت دوسه سانت بلندتر شده!
مرد جواب داد: خب بعد از بيست سالگي يه کم ديگه هم قد کشيدم.
باب دوباره پرسيد: اوضاعت توي نيويورک چه طوره؟
جيمي جواب داد: اي بدک نيست. توي يکي از بخش هاي اداري شهر مشغولم. بيا باب! بيا بريم يه جايي که مي شناسم شام بخوريم و مفصل درباره گذشته ها با هم حرف بزنيم.
هر دو مرد، بازو در بازوي هم در طول خيابان به راه افتادند. مردي که از غرب آمده بود، بابت موفقيت هايش در زندگي خيلي لاف مي زد و انگار خودخواهي و غرورش بيشتر هم شده بود.
شروع به صحبت کرد و چيزهايي در مورد زندگي و شغلش در غرب گفت.
ديگري در حالي که خودش را حسابي توي اورکتش پوشانده بود، با تعجب به حرف هاي او گوش مي داد.هر دو در گوشه خيابان، کنار يک داروخانه که چراغ برقش روشن بود ايستادند. وقتي در هاله نور خيره کننده چراغ هاي داروخانه قرار گرفتند، هم زمان با هم به چهره يکديگر خيره شدند.
مردي که از غرب آمده بود، ناگهان دستش را از دست ديگري بيرون کشيد و با عصبانيت و تعجب گفت: هي! تو جيمي ولز نيستي! بيست سال ممکنه زمان زيادي باشه، اما نه اون قدر زياد که دماغ رومي و خوش ترکيب کسي رو تبديل به يه دماغ پهن و پخ بکنه!
مرد قدبلند گفت: بله، ولي بيست سال اون قدر هست که يه مرد خوب رو تبديل به آدم بدي بکنه. تو يه ده دقيقه اي هست که دستگير شده اي باب عزيز! توي شيکاگو فکر مي کردند که به نيويورک آمده اي، به ما تلگراف زدند که مي خواهي برگردي اين جا و يه گپي با ما بزني! حالا با من مي آيي يا نه؟ حتماً اين قدر شعور داري که بيايي! حتماً مي آيي! و بعد به دست هاي باب دست بند زد.
خب، الان قبل از اين که با هم بريم اداره پليس، يادداشتي دارم که از من خواسته اند بدهمش به تو. بهتره همين جا زير نور پنجره اين مغازه بخونيش. از طرف پليس گشت «ولز» است.
مردي که از غرب آمده بود، تکه کاغذ کوچک تانشده اي را از مرد قدبلند گرفت. دست هايش تا وقتي نامه را نخوانده بود، محکم کاغذ را چسبيده بود، اما کمي بعد دست هايش شروع کردند به لرزيدن. يادداشت خيلي کوتاه بود:
باب! من تو را به موقع و در مکاني که با هم قرار گذاشته بوديم ملاقات کردم. وقتي مي خواستي سيگارت را روشن کني، صورت مردي را ديدم که به ما گفته بودند در شيکاگو تحت تعقيب پليس است.خب... يک جورهايي نمي توانستم خودم دستگيرت کنم. براي همين برگشتم و به يکي از همکارهايم گفتم که لباس شخصي بپوشد و به جاي من اين کار را انجام بدهد.

Little Girls Wiser Than Old Men

(1885)

IT WAS AN EARLY EASTER. Sledging was only just over; snow still lay in the yards; and water ran in streams down the village street.

Two little girls from different houses happened to meet in a lane between two homesteads, where the dirty water after running through the farm-yards had formed a large puddle. One girl was very small, the other a little bigger. Their mothers had dressed them both in new frocks. The little one wore a blue frock the other a yellow print, and both had red kerchiefs on their heads. They had just come from church when they met, and first they showed each other their finery, and then they began to play. Soon the fancy took them to splash about in the water, and the smaller one was going to step into the puddle, shoes and all, when the elder checked her:

'Don't go in so, Malásha,' said she, 'your mother will scold you. I will take off my shoes and stockings, and you take off yours.'

They did so, and then, picking up their skirts, began walking towards each other through the puddle. The water came up to Malásha's ankles, and she said:

'It is deep, Akoúlya, I'm afraid!'

'Come on,' replied the other. 'Don't be frightened. It won't get any deeper.'

When they got near one another, Akoúlya said:

'Mind, Malásha, don't splash. Walk carefully!'

She had hardly said this, when Malásha plumped down her foot so that the water splashed right on to Akoúlya's frock. The frock was splashed, and so were Akoúlya's eyes and nose. When she saw the stains on her frock, she was angry and ran after Malásha to strike her. Malásha was frightened, and seeing that she had got herself into trouble, she scrambled out of the puddle, and prepared to run home. Just then Akoúlya's mother happened to be passing, and seeing that her daughter's skirt was splashed, and her sleeves dirty, she said:

'You naughty, dirty girl, what have you been doing?'

'Malásha did it on purpose,' replied the girl.

At this Akoúlya's mother seized Malásha, and struck her on the back of her neck. Malásha began to howl so that she could be heard all down the street. Her mother came out.

'What are you beating my girl for?' said she; and began scolding her neighbour. One word led to another and they had an angry quarrel. The men came out and a crowd collected in the street, every one shouting and no one listening. They all went on quarrelling, till one gave another a push, and the affair had very nearly come to blows, when Akoúlya's old grandmother, stepping in among them, tried to calm them.

'What are you thinking of, friends? Is it right to behave so? On a day like this, too! It is a time for rejoicing, and not for such folly as this.'

They would not listen to the old woman and nearly knocked her off her feet. And she would not have been able to quiet the crowd, if it had not been for Akoúlya and Malásha themselves. While the women were abusing each other, Akoúlya had wiped the mud off her frock, and gone back to the puddle. She took a stone and began scraping away the earth in front of the puddle to make a channel through which the water could run out into the street. Presently Malásha joined her, and with a chip of wood helped her dig the channel. Just as the men were beginning to fight, the water from the little girls' channel ran streaming into the street towards the very place where the old woman was trying to pacify the men. The girls followed it; one running each side of the little stream.

'Catch it, Malásha! Catch it!' shouted Akoúlya; while Malásha could not speak for laughing.

Highly delighted, and watching the chip float along on their stream, the little girls ran straight into the group of men; and the old woman, seeing them, said to the men:

'Are you not ashamed of yourselves? To go fighting on account of these lassies, when they themselves have forgotten all about it, and are playing happily together. Dear little souls! They are wiser than you!'

The men looked at the little girls, and were ashamed, and, laughing at themselves, went back each to his own home.

'Except ye turn, and become as little children, ye shall in no wise enter into the kingdom of heaven.'

دختربچه‌ها؛ باهوش‌تر از آدم بزرگ‌ها!

چیزی به عید پاک نمانده بود. دیگر کسی سورتمه سوار نمیشد و با وجود اینکه هنوز آثار برف در حیاط های پشتی پیدا بود، اما نهرها جاری شده بودند. با آب شدن یخ کپه ی  کودی که در گذر بین دو خانه قرار داشت، یک گودال آب کثیف درست شده بود و دو دختر بچه که یکی کوچکتر و دیگری کمی بزرگتر بود و هر یک متعلق به یکی از آن دو خانه، در نزدیکی گودال آب بازی می کردند. مادرانشان سارافون های نو بچه ها را تن شان کرده بودند، دختر بچه ی کوچکتر یک سارافون آبی تیره به تن داشت و دیگری یک سارافون زرد رنگ پوشیده بود، هر دوی انها روسری های قرمز رنگی دور سرشان پیچیده بودند.

  آنها بلافاصله بعد از ناهار برای نشان دادن لباس هایشان به یکدیگر، از خانه بیرون رفته و در کنار گودال آب به بازی مشغول شده بودند. برای آنها سرگرمی جالبی بود که آب را به هر طرف بپاشند. دختر بچه ی کوچکتر می خواست با کفش هایش از میان آب بگذرد، اما دختر بچه ی بزرگتر او را متوقف کرد و گفت:" این کار رو نکن ملیشا، مادرت عصبانی میشه، ببین! من کفش هام رو در می آرم، تو هم کفش هات رو در بیار." دخترها کفش هایشان را در آوردند و دامن هایشان را بالا گرفتند و شروع کردند به شلپ شلپ راه رفتن در آب های کثیف. ملیشا تا غوزک پا در آب رفته بود، پس به دوستش گفت:" این جا خیلی گوده آکیولیوشکا، من می ترسم."

"بیا، گودتر از این نمیشه، همونطوری بیا سمت من" همین که به هم نزدیک شدند، آکیولکا گفت:" هی تو ملیشا، اینقدر روی من آب نپاش، درست راه برو" هنوز حرف او تمام نشده بود که ملیشا با پایش در آب تالاپ تالاپ کرد و تمام سارافون آکیولکا گلی شد. نه فقط سارافون او گلی شد، بلکه آب به چشم و بینی آکیولکا پاشیده شد. همین که آکیولکا لکه های گلی را روی لباسش دید عصبانی شد و شروع کرد به فحش دادن و سپس به سمت او حمله ور شد. ملیشا از اینکه می دید کار بدی انجام داده است، فوق العاده ترسیده بود، از آب بیرون جست و به سمت خانه هجوم برد.

مادر آکیولکا سر بزنگاه از راه رسید و سارافون و بلوز دخترش را گلی دید. با عصبانیت فریاد زد:"دختر بد،  کجا لباست رو کثیف کردی؟" "ملیشا عمدا روی من آب پاشید." مادر آکیولکا، ملیشا را گرفت و یک پس گردنی به او زد. ملیشا چنان جیغی کشید که تمام محله صدایش را شنیدند و آنگاه مادر او سراسیمه خود را رساند. او شروع کرد به فریاد زدن سر همسایه اش، "چرا بچه ی منو میزنی؟" کلمات رکیک به دنبال هم سرازیر می شدند و خیلی زود دو زن با شدت هر چه تمام تر به یکدیگر ناسزا می گفتند.

مردها از راه رسیدند و بعد از آن طولی نکشید که عده ی زیادی جمع شدند. هر یک از آنها بی آنکه به حرف های دیگری گوش کند، فریاد می زدند و فحاشی می کردند. آنها فریاد زدند و ناسزا گفتند، در همین حین یکی از آنان دیگری را هل داد و یک دعوای تمام عیار در حال شکل گرفتن بود وقتی که مادربزرگ آکیولکا از راه رسید و محکم پایش را بر زمین کوبید. او خود را به میان دعوا کشاند و تلاش کرد تا ایشان را آرام کند. "چه اتفاقی برای شما برادران افتاده؟ آیا الان زمان دعواست؟ شما باید در چنین روزی شاد باشید، نه اینکه چنین دعوایی به راه بیاندازید."

هیچ کس توجهی به پیرزن نکرد. آنها او را هل دادند و اگر به خاطر ملیشا و آکیولکا نبود، گفته های او هیچ تاثیری در جمعیت عصبانی نداشت. آنگاه که زنان مشغول ملامت کردن یکدیگر بودند، آکیولکا سارافونش را تمیز کرده و برای بازی به گودال آب بازگشته بود. او با یک سنگ شروع کرد به کندن زمین، می خواست یک جوی کوچک حفر کند تا آب گودال را به سمت دیگر کوچه هدایت کند. همانوقت که او مشغول کندن جوی کوچک خود بود، ملیشا از راه رسید و برای کمک کردن به او با یک تکه چوب شروع به کندن زمین کرد.

چیزی نمانده بود که مردها خرخره ی یکدیگر را بجویند، اما دخترها هر کدام یک جوی کوچک کندند و آب در میان آن مسیر جاری شد. آنها یک تکه چوب را به داخل آب انداختند و چوب شناکنان به سمت مادربزرگ که تلاش می کرد مردان را از هم جدا کند، رفت. هر کدام از دخترها در یک طرف جوی کوچک به دنبال چوب می دویدند. آکیولکا فریاد زد:" بگیرش ملیشا، بگیرش" ملیشا سعی می کرد حرفی بزند، اما نمی توانست چرا که به شدت قهقهه میزد. دخترها همانطور که می خندیدند به دنیال چوبی که در آب شناور شده بود می دویدند و درست به وسط جمعیت عصبانی رسیدند.

مادربزرگ آنها را دید، پس رو به مردها گفت:" شما باید از خدا بترسید. شما این دعوا رو به خاطر این بچه ها شروع کردید، اما اونها مدتهاست که با هم آشتی کردند_ به این فرشته های دوست داشتنی نگاه کنید، به خاطر مهربانی قلبهاشان خیلی زود دوباره دارند با هم بازی می کنند. اونها از شما باهوش ترند." همه به دخترها نگاه کردند و شرمنده شدند. بعد از آن به خودشان خندیدند و هر یک از آنها راه خانه شان را در پیش گرفتند.

اگر به کودکان شبیه نشوید، هرگز نمی توانید به قلمرو بهشت قدم بگذارید.