عوارض پرداخت می‌کنم، قربةً إلی الله!

چند روز پیش از کرمانشاه که برمی‌گشتم، دیدم راننده به عوارضی که رسید به پیشنهاد یک شیطان دیگر که مسافر ماشین بود، به جای ۲۰۰۰ تومان، یک پانصد تومانی به آن مأمور دارد و یک چشمک زد و رد شد! (و این یعنی این پانصد تومان را به جای دو هزار تومان برای خودت بردار، قبض لازم نیست...)

***

دیروز عصر رفتیم که نماز مغرب و دعای کمیل را در حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) بخوانیم و چند تا کتاب که مدت‌ها بود برای خرید یادداشت کرده بودم بخریم و برگردیم...

از آزاد راه رفتیم. به عوارضی که رسیدیم متوجه شدم که با اینکه در مسیر ساوه تا قم فقط ۳۵ کیلومتر در آزاد راه هستیم، اما هزینه کل آزاد راه را پرداخت می‌کنیم. (یعنی ۱۲۰۰ تومان. اما در مسیر برگشت، همان مسیر را ۶۰۰ تومان می‌دهیم)

یک لحظه در ذهنم گلایه کردم که چرا باید اینطور باشد!؟

از قرار معلوم، کلاً انسان‌ها با عوارض مشکل دارند!

***

رسیدیم به مسیر دوطرفه ساوه به قم. دیدم عجب مسیر وحشتناکی است! جدا از خطرات رانندگی در مسیر دو طرفه که هر لحظه ممکن است یک ماشین با تو شاخ به شاخ شود، جاده انگار که زلزله آمده و تکه تکه شده بود! اما دیدم خوشبختانه دارند یک مسیر جدید کنار جاده فعلی می‌زنند که این بخش را هم تبدیل به جاده یک طرفه کنند. (و چقدر اعصاب آدم هنگام رانندگی در آزادراه‌ها و مسیرهای یک طرفه راحت است در حالی که من خدا می‌داند هر بار وقتی وارد مسیر دو طرفه می‌شوم، اشهدم را می‌خوانم!)

بعد به این فکر کردم که آن پولی که به عنوان عوارض می‌دهیم، خوب صرف ساخت همین جاده‌ها می‌شود. پس یعنی پول ما علاوه بر آرامش خودمان، باعث کاهش تصادفات و مرگ و میرها می‌شود.

وقتی در یک مسجد برای آبادانی آن پول جمع می‌کنند، چطور مثلاً هفته‌ای ۵۰۰۰ تومان کمک می‌کنیم اما به عوارض که می‌رسد فکر می‌کنیم پول زور است!؟

تصمیم گرفتم از این به بعد نیتم را هنگام پرداخت عوارض عوض کنم:

عوارض پرداخت می‌کنم، برای آسایش خودم و دیگر بندگان خدا، برای کاهش مرگ و میرها، برای افزایش رغبت خودم و مردم به زیارت و خیلی چیزهای خوب دیگر. پس: عوارض پرداخت می‌کنم، قربةً إلی الله. (برای نزدیک شدن به خدا)

اصلاً بعید نیست از این به بعد وقتی به عوارضی رسیدم، بگویم آقا، لطفاً دو تا قبض بدهید و از من دو برابر پول بگیرید. شاید سه برابر... چه عیبی دارد!؟

می‌دانید!؟ این مطلب را نوشتم که تأثیر «نیت» را بگویم! تا قبل از این فکر می‌کردم عوارض نوعی پول زور است و می‌خواستم فرار کنم اما حالا نیتم فرق کرده و واقعاً با کمال میل و با لذت خاصی می‌خواهم چند برابر پول بدهم.

اگر از دوستان شهرداری و راه‌داری این مطلب را می‌خوانند، خواهش می‌کنم در بالای عوارضی‌ها یک تابلو بزرگ نصب کنند و این جملات را بنویسند: شما در حال کمک به افزایش رفاه هموطنان، کاهش تصادفات و بهبود شرایط سفر هستید. لطفاً نیت «قربة إلی الله» کنید و سپس پرداخت کنید.

خدا می‌داند همین جمله باعث می‌شود مردم هنگام پرداخت عوارض از اینکه در یک کار خیر سهیم هستند، سرور کل وجودشان را بگیرد. (نه اینکه به طرق مختلف بخواهند فرار کنند)

موفق باشید؛
حمید رضا نیرومند