مائده های زمین اثری از : آندره ژید

sooraty

ناتانائيل آرزو مكن كه خدا را در جايي جز همه جا بيابي ، هر مخلوقي نشاني از خداست وهيچ مخلوقي او را هويدا نمي سازد . همان دم كه مخلوقي نظر ما را به خويش منحصر مي كند ، ما را از خدا باز مي دارد .

ما همگي معتقديم كه خدا را بايد كشف كرد ، دريغ كه نمي دانيم همچنان كه در انتظار او بسر مي بريم به كدام درگاه نياز آوريم . سرانجام اينطور نيز مي گوييم كه خدا همه جا هست ، هر جا ونايافتني است .

به هر كجا بروي جز خدا را ديدار نمي تواني كرد ، خدا همان است كه پيش روي ماست .

ناتانائيل ، اي كاش عظمت در نگاه تو باشد نه در چيزي كه به آن مي نگري .

ناتانائيل ، من عظمت را به تو خواهم آموخت . اعمال ما به ما وابسته است ، همچنان كه درخشندگي به فسفر .

درست است كه اعمال ما ما را مي سوزانند ، اما تابندگي ما از همين است و اگر روح ما ارزش چيزي را داشته دليل بر آن است كه بيشتر از ديگران سوخته است .

براي من خواندن اينكه شن ساحل ها نرم است كافي نيست ، دوست دارم پاي برهنه ام نرمي شن هاي ساحل را احساس كند ، معرفتي كه قبل از آن احساسي نباشد براي من بيهوده است .

هيچ چيز را در اين جهان حتي ذره اي زيبا نديدم ، مگر آنكه فوراً آرزو كرده ام تا همه ي مهر من آن را در برگيرد .