یه مشاعره کوچولو...

animeditor

مرا حق از مِی عشق آفریدست
همان عشقم مگر مرگم بساید

« معنی:
خدا مرا از مِی عشق (اشاره به خداجویی فطری و این که خدا از روح خود در انسان دمیده) آفریده است.
مگر آنگه همان عشق-که گفته شد-، مرگم را آسان کند. »

Hamid

من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم
تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

chaser

لطیف کرم گستر کارساز
که دارای خلق است و دانای راز

animeditor

سلام جمیعاً

حمید جون اشتب گفتی ... من م دادم ... باید د می دادی. Wink

حالا که این جور شد (و از طرفی ز اومد) منم شعر کامل می نویسم Mr. Green

.
البته این جوری لطفش بیشتره. Wink

زخاک من اگر گندم برآید
از آن گر نان پزی مستی فزاید

خمیر و نانوا دیوانه گردد
تنورش بیت مستانه سرآید

میا بی دف به گور من زیارت
که در بزم خدا غمگین نشاید

به دردی زان کفن بر سینه بندی
خراباتی ز جانت درگشاید

منم مستی و اصل من مِی عشق
بگو از می بجز مستی چه زاید

مرا حق از مِی عشق آفریدست
همان عشقم مگر مرگم بساید

Hamid

animeditor, جان،
شرمنده، فکر کنم همزمان داشتیم جواب می‌دادیم و شما زودتر ارسال کردید... (آخه من گاهی اوقات چند تا تاپیک رو باز می‌کنم و جواب‌ها رو می‌نویسم، تا بخوام برسم به این تاپیک، احتمالاً شما در این حین، اومدی و جواب دادی و رفتی Razz

)
به هر حال، شرمنده.

بازم «د»؟ Embarassed

فکر کنم دیگه شعری نمونده باشه که با «د» شروع بشه و ما نگفته باشیم Crying or Very sad

عجب شعری پیدا کردم:
در وا كن و به این قفس مرده جان بده
دیوارها و فاصله‎ها را تكان بده

شعری جذاب از استاد عبدالجبار کاکایی.

شعر کامل:

1

چه غربت گریزی چه مهمان نوازی
چه زیباست با چشمت آیینه بازی
تو آغاز و انجام یک شعر نابی
خوشا با خیال تو تصویر سازی
سرانجام در آتش چشم هایت
مرا می نشانی مرا می گدازی
تو را ذره ای ذره ای می سرایم
مرا زخمه ای زخمه ای می نوازی
دلم را زمانی ست می آزمایی
از این دست آتش از این دست بازی
دمیده ست از خط پیشانی تو
خدایی ترین جلوه بی نیازی

2
بعد از این پیشانیم طوفانی است
قسمت آیینه ام حیرانی است
بعد از این در آرزوی سوختن
مثل آتش جامه ام عریانی است
دست بگشا و درآغوشم بگیر
شانه ام در معرض ویرانی است
خاك هرگز لب نباید می گشود
راز مرگ لاله ها پنهانی است
تا چه پیش آرد سموم هرزه گرد
سهم گل در باد سرگردانی است

3

در وا كن و به این قفس مرده جان بده
دیوارها و فاصله‎ها را تكان بده

ما را زدست زندگی بی‎امان بگیر
ما را به دست حادثه‎ای ناگهان بده

تا باورت كنند چو فواره‎ای بلند
خود را به تشنگان تماشا نشان بده

بر هر چه قاب پنجرة رو به‌ آفتاب
سهمی ز نور، تكه‎ای از آسمان بده

«زین خلق پر شكایت گریان شدم ملول»
این سفره‎های وا شده را آب و نان بده

niloofar_ofy

در آب دیده غریقم وگر نه آتش دل
دهد به نیم نفس خاک هستیم بر باد

animeditor

سلام جميعاً

خواهش مي كنم داداش.

بازم پست نيلوفر همزمان با پست شما ارسال شد.
پس « ه » مي دم.

حافظ مي گه:
هست اميدم كه علارغم عدو روز جزا
فيض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

niloofar_ofy

سلام

امیدوارم دوباره همزمان نشه
مزن تو شانه بر این زلف خم به خم که به زاری
زهر خمش دل چندین هزار لرزد و ریزد

animeditor

در زلف چون كمندش اي دل مپيچ كانجا
سرها بريده بيني بي جرم و بي جنايت

niloofar_ofy

ترسم از چشم بد خلق رسد بر تو گزندی
گو بسازند نقابی و بسوزند سپندی

به چشم خلق چنان خوار کرده ای ما را
که هیچ کس به سر ما نمی نهد پا را