حکايت اوقات فراغت ما!

Hamid

باباي خدابيامرز هميشه مورد عتاب و خطاب حاج خانم بود که: مرد! چرا نميزني پشت دست اين بچهها! اين که رسمش نميشود، تا ايستادهاند اين دهانشان بايد بجنبد! من که ميدانم هر وقت ميآيند مغازه، ميروند در دار و دسته ضالين! کافيست هر وقت که خواستند ناخنک بزنند به آن صندوقهاي پسته و تخمه و بادام، يکبار بزني پشت دستشان!
بابا هم خيلي آرام ميگفت: زهراي من! جوانند، ورجهوورجه ميکنند، بالا و پايين ميپرند، خوب بايد انرژي داشته باشند. بگذار تا من زندهام و اين بقالي خداداد پا بر جاست، بخورند و بياشامند...!
ما هم از نبود حاج خانم در مغازه و مهر پدري، تا آنجا که ميشد استفاده مفيد ميکرديم و هر طرف که ميرفتيم، به هر کارتن و صندوق و بستهاي چنگي مينداختيم و اين شکم را که اسير چشمچرانيهاي بيانصافانهمان شده بود، صفايي ميداديم!
باباي بيچاره گاهي که ميديد ما انگار در ديزي را باز انگاشتهايم و حيامان را هم با محتويات ديزي قورت دادهايم، ميگفت: پسرم! گفتم «کُلوا و اشرَبوا»، اما قرآن که خواندهاي، ادامهاش آمده است: «و لا تُسرِفوا»!
هر چند ابهت نگاه بابا ديگر اجازه نميداد نگاه چپ به صندوقها کنيم، اما ديگر کار از کار گذشته بود! همان «ناخوشايند اتفاقي» که حاج خانم پيشبيني کرده بود، افتاده بود. اين دهان و دندانهايش معتاد شده بود به نشخوار آنچه چشمان بيحيامان ميديد!
سه فصل سال را که درس و مدرسه امان نميداد که دلي درست از عزا بياوريم و با دهاني باز به استقبال آن پستههاي لبخند زده برويم، به اميد اوقات فراغت تابستان تحمل ميکرديم!
تابستان که ميشد، اوقات فراغتمان را با آن باسلوقهاي سيليجرد و پستهها و بادامها و تخمههاي ژاپني چنان پر ميکرديم که تا 9 ماه بعد، چشمانمان دلهبازي در نياورد.
بابا که دعوت عزرائيل را لبيک گفت، ما مانديم و اوقات فراغتي که بايد به هر نحوي شده، پر ميشد. حاج خانم هر طوري بود اعتيادمان به آن تنقلات خدادتوماني (خدا توماني) را به اعتياد به يک آل هندوانه و دو قلم خيار و يک گاز سيب تغيير داد و چقدر سخت بود آن دوران!
مثل خمارهايي که چيزي گيرشان نميآيد که چند دقيقهاي به فضا ببردشان و شروع ميکنند نفرين رفيق ناباب، ما هم تن بابا را در گور ميلرزانديم که چرا اول نگفت «و لا تسرفوا»، بعد هم به حرف زنش گوش کند و چهار تا پست دستمان بزند و بعد بگويد: حالا اگر جاني برايتان مانده است، «کلوا و اشربوا»!
خلاصه، حالا با خودمان قرار گذاشتهايم که آن دوران رويايي را فراموش کنيم و به رژيم غذايي حاج خانم تن در دهيم! اما حاج خانم را قسم دادهايم که اگر ميخواهد فرزندان برومندش زنده بمانند، ديگر اين رژيم را نشويد که مبادا آب برود!
اما امان از اين روزها! تابستان است و حاج خانم مشرف شده است سوريه و ما ماندهايم با يک يخچال خالي! مثلا به همشيره وصيت کرده است: مبادا بگذاري جاميوهاي خالي بماند!
همشيره هم که دختر است و اصلا رگ غيرت ما اجازه نميدهد بگذاريم برود از آن افغاني ميوهفروش که گاهي به حاج خانم هم گيلاسهاي مستأجردار غالب ميکند، ميوه بار کند و بياورد!
چهار پنج روزي را به ياد روزهاي بين مجلس ختم بابا و هفتمش که کرکرههاي بقالي پايين بود، تحمل کرديم، اما ديگر نميشد چيزي نگفت!
ديروز با حالت طلبکارانهاي وارد آشپزخانه شدم و منصوره را مورد خطاب قرار دادم که:
اين که وضعش نميشود! خوب ما جوانيم! يکي بايد باشد اوقات فراغتمان را پر کند! حتما بايد برويم ضاله بشويم تا باور کنيد اوقات فراغتمان خاليست؟!
اين را که گفتم، منصوره در حالي که اشک در چشمانش جاري بود و البته بعدا فهميدم که به خاطر پيازهايي بوده است که رنده ميکرده، سفره دلش را باز کرد:
ميگويي چه کار کنم؟ غذايتان را بپزم؟ لحاف و تشکتان را جمع کنم؟ لباستان را بشويم؟ بروم کارهاي خودم را انجام بدم و به بچههاي مردم رياضي بخورانم؟ نان قندي ِ مهمانهاي مامانتان را درست کنم؟ يه کدام کارم برسم؟ انتظار داري اوقات فراغت شما را هم من پر کنم؟!
ما هم ديديم آبجي راست ميگويد، اين شد که چندان سر به سرش نگذاشتيم و رفتيم يکي دو تا آدامس جويديم که فعلا اوقات فراغتمان پر شود تا ببينيم چه ميشود!؟
بعد از ظهر، ديدم کتاب آشپزياش را آورده است و دارد داخل آن ظرف شيشهاي مخصوص کيک، آرد و روغن و امثالهم ميريزد...
گفتم آخ جان! اينطور که معلوم است تا مدتي بساطمان جور است! چند ساعت بعد، هنوز «ح» حميد و «ميم» مجيد از دهانش بيرون نيامده بود که مثل برق سر ميز، آماده بوديم! درست حدس زده بوديم، دلش برامان سوخته بود و قبل از اينکه کسي بخواهد برامان نقشههاي شوم بکشد، اوقات فراغتمان را تا خرخره پر کرد!!
[15 تير ماه 1386 - اداره]

سلام؛
اين موضوع «اوقات فراغت» توي خونه ما سوژه جالبي شده بود که گفتم بگذار يک داستان يادگاري از داخلش در بيارم...
اميدوارم مورد پسند واقعا شده باشه Wink

sistemprof

خيلي قشنگ بود آفرين !

chaser

قشنگ بود تفاوت حا ل و هوای خونه شما با خونه ما از زمین تا آسمونه.
Embarassed

ممنون حمید آقا.

sooraty

بابا نویسنده
Wink

zaman

خیلی قشنگ بود حمید جان!
ضمنا از این پس بجای کلمه ناماٌنوس اوقات فراغت بگوئید شکم.

bahar

عالی نوشتین
کاملا میشه فهمید مادر بزرگوار و خواهر مهربونتون از دست اوغات فراغتتون چه می کشن Surprised

مزاح بود
ولی اصلا به شما نمیاد که اینقدر مشتاق به پر کردن اوقات فراغت باشین(شکم) Exclamation

Hamid

barfi

حميد راستشو بگو اينو خودت نوشتي يا از جايي كپ زدي ؟ هان ؟
خيلي قشنگ بود.چه جالب كه به مادرتون مي گيد حاج خانوم.با مغازه چه كرديد. مگه مال خودتون نبود.
به هر حال ازتون به خاطر اين داستان زيبا ممنونم. آفرين

animeditor

سلام جمیعاً

حمید جون مثل این که واقعاً تصمیم گرفتی ورژن جدید جمالزاده رو به بازار عرضه کنی. خنده به تمام معنا

خیلی قشنگ بود؛ احسنت. قوامش نسبت به نوشته های قبلی بیشتر بود.

نمی شه Mad

... انگار اگه از چیزی ایراد نگیرم، شب خوابم نمی بره. Neutral

این داستان خیلی خوب و با پیشینه و معرفی کامل شروع شده. مسیرش هم تقریباً مشخصه و شاخه های فرعی هم به خوبی مطرح شدن.
تنها اشکالش اینه که اون استحکام و قوام اولیه، توی آخر و نتیجهء کار به چشم نمیاد. یعنی یه کم توازن ابتدا و میانه و انتهای کار رو به هم زده.
البته از اون جایی که ذات این داستان و موضوعش، نتیجهء و سرانجام خاصی نداره که بشه گفت این جا آخر کاره، نمی شه توقع داشت که خود داستان به جای مناسبی برسه.
این جاست که از آرایه های ادبی استفاده می شه.
یعنی با آرایه هایی مثل اغراق و تمثیل قوام و استحکام و توازن داستان رو نسبت به ابتدای اون حفظ کرد.

منظور ...
داستان از یه جای مشخص و با نقل خاطره شروع شده و حوادثی که توس خط سیر اون به وجود اومده، مسیر داستان رو مشخص کرده.
ولی نتیجهش به اندازهء اولش مشخص نیست و کاملاً متوجه نمی شیم که به کجا رسیدیم و دقیقاً کجا تموم می شه. نتیجه گفته شده ... ولی به اندازهء اول داستان، حس نمی شه.
البته عرض کردم که این داستان، به جای خاصی نمی رسه. پس نویسنده باید مقصد رو مشخص کنه.

پ.ن:
اون قدر پیچیده حرف زدم که خودم باید نیم ساعت بشینم هضمش کنم. :دی

من هم اونقدر حرف واسه نوشتن دارم که ... که ... که ... که فقط دعا کنید شروع نشه. Mr. Green

التماس دعا
یا علی

Hamid

مجددا سلام؛ Razz

barfi, جان، خيالت راحت، دست اول دست اوله! Wink

در مورد مغازه، داستانش مفصله! اون خودش کلي مطلب ميشه از توش در آورد.
اما خلاصه اينکه: علي (برادر بزرگ) دو سال اون مغازه رو مديريت کرد (به بهترين شکل ممکن) و البته طي اين دو سال، از همون مغازهاي که بابا موقع فوتش، فقط يک ميليون توي حسابش مونده بود، چند ميليون درآمد کسب کرد، خونه خريد، ماشين خريد و ...
اما يه روز بر حسب اتفاق، به شکلي بسيار عجيب، از پشت مغازه ما که فضاي باز هست، آتيش وارد مغازه شد و مقداري کارتن رو سوزوند! البته هيچ خسارتي وارد نشد، چون خيلي زود آتشنشاني رسيده بود.
اما مغازهاي که علي تازه رنگ کرده بود و کلي خرجش کرده بود، تقريبا سياه شد Embarassed

علي، اين موضوع رو خوشيمن ندونست و ديگه مغازه نرفت! يکي دو ماه رفت مشهد و مغازه بلا تکليف بود، در نهايت اجناس مغازه (مغازه کرايهاي بود) رو يکجا فروخت به رفقاش و رفت که بره تهران کار کنه.
الان چند ماهه که تهران، واسه خودش شده مهندس ناظر ساختمون! Shocked

داستان اينکه چطور از ديپلم برق، شده مهندس ناظر عمران، خودش اونقدر جالبه که حد نداره! Razz

بگذريم، خلاصه اين هم سرنوشت مغازه Wink

و اما آقا مهدي گل، حرفت رو قبول دارم.
به نظر خودم هم پايان بيربطي براي داستان نوشتم! هدف اصليم اين بوده که اعتياد به دهن جنبيدن رو مطرح کنم، اما پايان داستان بدون هيچ نتيجهگيري و چيزي ختم شده به جمله اوقات فراغتمان را تا خرخره پر کرد! و اين ميرسونه که من ديگه واقعا از ادامه دادن داستان خسته شده بودم و در همين حين، يک جمله قشنگ و خندهدار به ذهنم رسيده و خواستم با اون جمله فريبنده و خيلي خندهدار، طوري مخاطب رو بپيچونم که فقط بگه جالب بود، چون خنديديم و غيره! Embarassed

(و حتي شايد بعضيها بگن: به خصوص جمله آخرش خيلي خندهدار بود، اما واقعا اون جمله، کلکي بيش نيست! که در حقيقت من خواستم مخاطب رو ضربهفني کنم!)
اما شما درست ميگيد، بايد خيلي بهتر تموم ميشد!
اما براي اين قضيه دليل دارم و اون اينکه اين داستانها رو فقط براي اين مينويسم که وقتم پر بشه، نه اينکه بخوام واقعا روش وقت بذارم که مثلا بيعيب بشه Embarassed

اگر تصميم بگيرم نويسنده باشم، مطمئناً يا نمينويسم يا وقتي مينويسم، قبلش تا اونجا که بتونم درباره نوشتن تحقيق و مطالعه ميکنم Wink

هر چند ممنونم از نظراتت و اين نشون ميده که خيلي خوب متوجه نواقص ميشي، اما نوشتههاي من رو به ديد خاطرههايي که هر کسي ممکنه در دفتر خاطراتش بنويسه نگاه کنيد Wink

(توجه: اين به اين معني نيست که بعدا معايب رو نگيد! Wink

)

بازم ممنون.
سعي ميکنم نوشته بعدي رو بهتر بنويسم Wink