اتاق کوچک من!

Hamid

اتاق کوچک من!
مادر گرامي که معمولاً «حاج خانم» ميخوانيمش، ديکتاتور اول دنيا و آخرت است!
من و منصوره و مجيد، با آن همه آت و آشغال را چپانده در اتاق آخر که يک فرش 6 متري يک لنگش در هوا ميماند!
من با چيزي حدود 2000 جلد کتاب و 2 کامپيوتر و 2 ميز و منصوره با يک ميز و حدود 400 - 500 جلد کتاب و لپتاپ و کلي شلوار و بلوز و ... و مجيد با يک خروار روزنامه باطله که فقط ميگيرد که دروغ نگفته باشد که: من از سياست چيزي بارم است، و کلي وسيله که در تنها سمساري شهر هم يافت نميشود، همچون يک عدد سلاح گرم (تنفگ بادي) 5 ميل و کلي تير، و راستي! يک عدد دارت که گهگاه نشانهي تيرهاي ما ميشود،، همه در يک اتاق گنجانده شدهايم!! حالا بگوييد حاج خانم ديکتاتور نيست!
چند سال پيش، بيش از يک هفته تلاش شبانهروزي با انواع تکنيک و تاکتيک کردم تا اتاق جلو که هم نور بيشتري ميگيرد و هم قالي در آن آزادي بيشتري دارد را تصاحب کنم، اما نشد که نشد!
بارها زماني که حاج خانم جلسه قرآن محله را فيض ميداد و در خانه نبود، کتابهاي مظلوم با آن قفسههاي زپرتي را کول گرفته، بردم در اتاق جلو تا شايد مثل آمريکاي جنايتکار که اول پايگاه ميزند و بعد، خودش ميآيد، بتوانم اتاق جلو را از دست دشمن فرضي نجات بخشم، اما زماني که من کلاس قرآن مسجد محله را فيض ميدادم، حاج خانم در حال احياي آيه « و مَن يعمَل مِثقال ذرهٍ شراً يَرَه » بود!
تا يک هفته، هر چه آوردم، برد، هر چه پايگاه زدم، خراب کرد، و واقعا فهميدم که در اين راه خستگي ناپذير است!
نتيجه اينکه، بعد از تلف شدن تعدادي کتاب و دفتر، بيخيال اتاق جلو شدهام و تاکنون هر وقت فکرم به آن طرف منحرف شده، أعوذ بالله گفتهام و از خداي کريم به خاطر اين گناه عظيم طلب غفران نمودهام!

***

حالا فکرش را بکنيد، من هر هفته يکي دو تا مهمان دارم که ميآيند و همه اتاقها را يکي يکي ميپيمايند تا برسند به اتاق کوچک من و احتمالا طرحها و فيلمهايي که براشان اديت کردهام، ببينند.
امروز «محمد رضا» را آورده بودم خانه، تا ببينيم ميتوانيم يک نيمچه مقالهاي درباره IT از صندوقچههاي سحرآميز من، همان فايلها و فولدرهاي کامپيوتر قديميام، پيدا کنيم يا نه.
طبق معمول که مهمانها را به خانه دعوت ميکنم، قرار کردم که: محمد! به شرطي در خانه راهت ميدهم که چشمانت را از همين لحظه تا وقتي بيرون ميروي، درويش کني! نبينم فردا بروي همه جا چو کني که اتاقش فلان جور بود و وسايلش اينجور!؟
تا به حال، هر که را آوردهام، همين را گفتهام! هر کدام که آمدهاند، معمولا عکس العمل جالبي در ازاي ديدن اتاق من داشتهاند. «علي آقا» که همان روزهاي اول دوستيمان در اداره، مخ ما را زد که بشينيم و فيلم عروسياش را ميکس کنيم، براي ديدن نتيجه کار آمده بود، چنان از ديدن آنهمه کتاب و سيدي و کاغذ و ورق، تعجب کرده بود که چند باري پرسيد: فلاني، اينها را همه را خواندهاي؟ گفتم: تقريباً بله، گفت: پس من به بچههاي اداره بسپارم که مخ مبارک شما را مضروب نکنند که خداي ناکرده...
بعدها که بيشتر با هم آشنا شديم و من چيزهايي که خوانده بودم، براي جمع دوستان، ميگفتم، علي آقا شده بود مويّد بنده و هر چه ميگفتم، ميگفت: راست ميگويد! باور کنيد!
علي ديگري را هم آورده بودم. از رفقاي فابريک دوران دانشگاهم است. يک بار به اتاق خانهشان در قم، وارد شده بودم. اتاقي ساده و تر و تميز و خالي از سکنه!
يک روز که از امتحان ميآمديم، دستش را گرفتم و بکش بکش بردمش طرف خانه، گفتم: حاج خانم، آش پخته است و کشک، سابيده است مخصوص شما، عنايت کنيد، قدمرنجه بفرماييد. علي هم که اسم آش را شنيد، ديگر کشيدن نياز نبود، خودش ميآمد!
به خانه که رسيديم، با شرط ِقرار معروف، وارد اتاق کردمش، کمي که گذشت و توانست خودش را در آن شلوغي که به قول گذشتگان، شتر با بارش در آن گم ميشد، پيدا کند، ميگفت: اي ول! اي ول! من عاشق اينجور اتاقها هستم! به شوخي ميگفت: از جو اتاق ميشود فهميد يک دانشجوي عاشق مطالعه و تحقيق اينجا زندگي ميکرده است!
و اما امروز که محمد رضا را آوردم و ابتدا خودم وارد شدم که از ورود به آن اتاق کذايي نترسد و سپس دعوتش کردم که پا بگذارد به اتاق کوچک من، با ديدن اتاق، نميدانست کجا بايد بنشيند! ديدم ميگردد پي جايي که هيکل گندهاش را آرامشي بخشد، گفتم: آن سرِ ميز را بگير تا از وسط اتاق برداريمش و آن صندلي را بگذار و بنشين...
خيالش از بابت جايش که راحت شد، گردن مبارک را همچون جغد بيزبان، 360 درجه دور اتاق چرخاند و همه چيز را که خوب وارسي کرد، شروع کرد مثل خيليها يکييکي سئوال کردن: اين کتاب را از کجا خريدهاي؟ آن يکي نويسندهاش کيست؟ آن يکي را ميدهي بخوانم؟!...
کم کم از خدا خواستم امروز زودتر خورشيدش را به وسط آسمانش برساند و اذان را بگويند که مجبور شويم با هم سوار موتورش شويم و برويم مسجد، و من از شر سئوالات پياپياش در امان باشم.
رفتم صداي تلويزيون را که در حال پخش قرآن بود، تا آخر زياد کردم که صدايش از اتاق جلو به اتاق عقب برسد. و در همين حين بود که «الله اکبر» اذان، منجي من مظلوم شد!
از آن «اتاق کوچک» بسي خاطرات دارم که اميدوارم فرصتي براي بيانش پيش آيد...
(بيستم اسفند 1385، ساعت 21:57:50 - اداره مخابرات)

سلام؛
هميشه دوست داشتهام زماني، متنهايي به زيبايي و شيوايي مرحوم «جمالزاده» (يکي از بزرگترين داستاننويسان ايران) بنويسم Crying or Very sad

(کباب غاز دوران دبيرستان را به ياد داريد؟)
نوشتهاي که خوانديد، يکي از خاطرات دفتر خاطرات من بود...
گفتم شايد بد نباشد اينها را در فرومبلاگم هم ثبت کنم...
احتمالا اگر وقت بشود، بقيه خاطرات را هم اينجا ثبت ميکنم.
به هر حال، اميدوارم از خواندن آنها لذت برده باشيد.
موفق باشيد؛
حميد Wink

chaser

عالی بود آفرین مرحبا . آفرين

شما خیلی خوب نوشتید . من که واقعا اتاق رو تو زهنم تونستم تصور کنم .توصیفتون عالی بود.
آفرين

مخصوصا قسمت اول رو خیلی خوب نوشتید.(.یه غلط های کوچولویی هم داشت که بماند مهم نبودن.)

Hamid

ممنون از همه،
اما chaser, جان، من چند بار اين نوشته رو به قول معروف بازبيني کردم، اما هنوز نتونستم غلط املاييش رو بفهمم Embarassed

ممنون ميشم بگيد که اصلاح کنم... Crying or Very sad

animeditor

سلام جمیعاً

خیلی جالب بود. آفرين

خسته نباشید.
پس وضعت از من هم بهتره Very Happy

چون من اتاق که ندارم؛ تمام زندگیمو چیدم دور و بر میز کامپیوترم که توی اتاق نشیمنه. Sad

بماند؛ شاید من هم از این چیزها نوشتم. Wink

فقط با اجازه یه کم ایراد بگیرم (خب تخصصم همینه دیگه Mr. Green

).
من عشقم ادبیاته؛ ولی از بد روزگار مجبور شدم برم ریاضی Crying or Very sad

نسبت به حجم مطلب، تونستی یه نمای کلی از موضوع رو برسونی و فضای کلی رو معرفی کنی.

ولی توصیف ها به دقت انجام نشده.
یعنی این که چون این جور نماها واسه همه آشناست، هر کسی بسته به تجربه خودش، فضای اتاق شما رو مجسم می کنه.
توضیح این که، اگه این نما، یه نمای ناشناخته بود، با این متن نمی شد تصویرش رو مجسم کرد.
توی این متن، یه پیش زمینه از شخصیت ها و اشیاء و فضای موضوع، نوشته شده؛ ولی یه کم گنگ و مبهمه. می خواستی که معرفی فضا و روایت داستان رو با هم بگنجونی، که این باعث شده شاخه های فرعی زیاد بشن و فرصتی برای تجسم نمای قبلی باقی نمانه.

دقیق تر بگم،
شخصیت هایی که اول متن معرفی شدن، دیگه هیچ صحبتی ازشون نشده. در صورتی که معرفی باید با دلیل باشه. معرفی بی دلیل، باعث می شه که مقداری از ذهن خوننده به سمت اون جذب بشه و نتونه روی داستان تمرکز کنه.
داستان های کوتاه بعدی و شخصیت هاشون هم خیلی سریع قدر سریع تغییر می کنن.

بهتره که،
1- اول شخصیت های دخیل رو جوری معرفی کنی که جای سوال باقی نمونه که چرا اومد و چرا رفت و چرا گفت و چرا نگفت.
2- فضا و اشیاء رو طوری توصیف کنی که اگه یه آدم فضایی هم بخونه (خب شاید اونا اتاقاشون مرتب باشه Mr. Green

) بتونه اتاق رو جلوی چشمش ببینه.
3- موضوعات زائد و اضافی رو حذف کنی که هم خط سیر داستان مشخص بشه و هم فرصت برای توضیحات کافی بمونه.
4- من که لالایی بلدم، خودم خوابم ببره Mr. Green

شرمنده که این قدر فضولی کردم.
چون برام جذاب بود این قدر نظر دادم. Wink

مشتاقانه منتظر مطالب بعدی شما هستیم. Razz

التماس دعا
یا علی

chaser

hamid جان من منظورم غلط املایی نبود.
تو ساختار بعضی جمله ها ایراد بود.

animeditor آفرین نویسنده هم که هستید Wink

جالب بود من از مطالبت استفاده کردم. Razz

Hamid

animeditor, جان،
من اصلا منظورم از اين خاطره، «فضاسازي» نبود، نميدونم چرا اين برداشت رو داشتيد که من ميخواستم فضاي اتاق رو توصيف کنم. شايد به خاطر عنوان خاطرهست که غلطانداز شده Crying or Very sad

من بيشتر، قصدم بيان يک خاطره بود و اون خاطره، تصاحب اتاق جلو و درگيري با «حاج خانم» هست.
به قول شما، شايد بهتر بود بعد از اون سه ستاره رو اصلا نميآوردم، اما چندان هم بيربط با اتاق نبود و دليل اينکه چرا قصد دارم اتاق جلو رو تصاحب کنم.

اما نکات جالبي بود، از امشب، توي ثبت خاطراتم، سعي ميکنم به کار بگيرم.
منتظر خاطرات بعدي باشيد Wink

Hamid

راستي، شايد بد نباشه اونايي که از اين نوع داستانها و خاطرات طنز خوششون ميياد، داستان کباب غاز نوشته مرحوم جمالزاده رو بخونن:
http://www.ketablog.com/archives/000038.php

به نظرم يکي از زيباترين داستانهاي طنز ايرانزمينه! Razz

animeditor

سلام جمیعاً

آقا باز هم می خوام فضولی کنم. Mr. Green

توی متن بالا، فقط 8 خط از 40 خط، مربوط می شه به داستان تصاحب اتاق جلو. واسه همین هم احساس کردم که می خواید فضای اتاق رو توصیف کنید (چیزی که بیشتر توضیح داده شده). Wink

تاکید، مهمترین ابزاریه که می شه باهاش مسیر یه داستان رو مشخص کرد.
یعنی اگه به درستی به کار نره ممکنه مسیر رو عوض کنه.

ولی واقعاً بهت تبریک می گم. آفرين

نوشتن، جسارت و شجاعت می خواد؛ که همه کس نداره (یکیش من Mr. Green

)

التماس دعا
یا علی

sistemprof

بابا نويسنده ! بابا جمالزاده !
بابا منتقد ! بابا انتقاد !

chaser

من با animeditor موافقم . نوشتن جسارت می خواد . که hamid جان دارن. خیلی عالی بازم بنویس من طرفدار پرو پا قرصش هستم.
animeditor شما هم از هنرتون مارو بی بهره نذارید. من مشتاق خوندن هستم. آفرين

ممنون