زبان بدن و راهنماي تعبير حركات بدن

sistemprof

زبان بدن و راهنماي تعبير حركات بدن

مى گويند، شنيده ايم و قبول داريم، كه «آدم به روى باز، جايى مى رود، نه به در باز»

اگر مهمان خانه اى شويم كه صاحب آن با هزار و يك مدل تعارف (آفتاب از كدام طرف درآمده، راه گم كردى و...) بگويد كه از حضور ما در آنجا خوشحال است، ولى حركات چهره و دست و پايش حرفى ديگر بزند، هرگز راضى نخواهيم بود. بسيارى از مردم از تأثير ارتباط غير كلامى در روابط اجتماعى خود غافل هستند و تصور مى كنند تنها با استفاده از كلمات و جملات زيبا، مؤدبانه و دوستانه مى توانند حقيقت درون خود را پنهان كنند. حال آنكه بيش از ۵۰درصد از آنچه در درون من و شما مى گذرد را مى توان از طريق ارتباطات غير كلامى كشف كرد. براي همين گفته مي‌شود كه نامه ناقص‌تر از تلفن (چون لحن و آهنگ صدا معلوم نيست) و تلفن ناقص‌تر از گفتگوي رودررو عمل مي‌كنند. براي همين بر اساس يك تحقيق آماري نوشتن 7% ، تلفن 40% و صحبت رودررو بيش از 50 درصد از منظور را منتقل مي‌كنند.

زبان بين المللى يا ملى و قومى؟!
از سالها قبل تأثير «زبان بدن» و تغييرات چهره در ارتباط بين انسانها مشخص شده است، اما سؤالى كه هميشه مطرح مى شود، اين است كه:
«آيا اين زبان بين المللى است يا فرهنگها و آداب و سنن اجتماعى آن را تعيين مى كند؟»
اما در تحقيقاتى كه انجام شده است، دريافته اند كه بسيارى از حركات بدن و اندامهاى ما (درست مانند حيوانات) معنا و مفهومى خاص را بيان مى كند كه شمار زيادى از آنها احساس مشابه در مردمى از ملل مختلف ايجاد مى كند و از ميان تمام اجزاى اين زبان، حركات و تغييرات چهره مفهومى كلى تر و به عبارتى بين المللى تر دارد و مى توان غم، شادى، اضطراب، نگرانى، ترديد و... را در چهره يك فرد به دور از فرهنگ، زبان و... خاص تشخيص داد.

ارتباط چشمى:
پذيرش يا عدم پذيرش سايرين معمولاً از طريق ارتباط و تماس چشمى حاصل مى شود، يك معلم يا سخنران معمولاً به كسى توجه دارد كه در حين صحبت او نگاهش به جاى ديگر نباشد. براى شروع هر نوع بحث، مذاكره و صحبت از چشم هايمان كمك مى گيريم و به جرأت مى توان گفت ارتباط بين دو فرد بدون ارتباط چشمى، فضا را سرد و بى روح مى كند و حتى اگر سراپا گوش باشيم، چون چشم را به كار نگرفته ايم، گوينده را ناراحت و رنجيده خاطر مى كنيم، درست مانند آقايى كه در هنگام صحبت گرم و سراسر هيجان همسرش سراپا گوش است، اما چشم خود را مشغول مطالعه روزنامه كرده است! و بايد منتظر عواقب اين حركت باشد!
- نگاه كردن به گوينده: علاقه مندى به صحبتهاى او را نشان مى دهد.
- چشمهاى خندان! = احساس آرامش در شنونده.
- خيره و بدون حركت نگاه كردن = حضور جسم بدون حضور روح در مكان، حواس پرتى.
- نگاه به روبرو، آسايش و آرامش زياد از حضور در آن فضا.

حركات دستها:
پس از چشم، دست ما در ايجاد ارتباط نقش مهمى دارند. ارتباطى تنگاتنگ بين مغز و دست (انديشه و كردار) وجود دارد. تحقيقات نشان مى دهد همه ما در هنگام حرف زدن از دستهايمان كمك مى گيريم و نمى توان كسى را پيدا كرد كه بيش از ۱۵ ثانيه در حين صحبت كردن، به انگشتان و كف دست استراحت دهد.

- اگر شخصى در حين صحبت با شما انگشت شست را در ميان ساير انگشتان پنهان كرد، از موضوعى نگران است يا در واقع سعى دارد خود را پنهان كند.
- ديدن دست باز شخصى كه صحبت مى كند، ۲ برابر حس اعتماد، دوستى و مهربانى و خيرخواهى را در مقايسه با ديدن پشت دست ايجاد مى كند.
- نشان دادن روى دست در حين صحبت، به معناى ترديد در صحبت و يا پنهان كردن مطلبى است و معمولاً چنين شخصى، شريك تجارى خوبى نيست.
- و كسى كه دست باز خود را به طرف جلو حركت مى دهد و سخن مى گويد، مى خواهد خود را از شر موضوعى خلاص كند.
- فشار دادن كف دستها به هم و قفل كردن انگشتان روى هم يك نوع حالت تدافعى است.
- اما نگاه داشتن دستها روى هم به شكل هرم نشانه آمادگى براى موافقت است.
- ماليدن دستها به هم مى تواند معانى مختلفى داشته باشد، از جمله آنكه با گوينده به اشتراك و اتفاق نظر رسيده ايم.

دهان:
فشار دادن لبها به يكديگر به معناى عدم موافقت و نشانى از بى علاقگى شخص به صحبت كردن است.
- گاز گرفتن لبها: عدم اعتماد به نفس، دستپاچگى و خجالت.

تماس دست با ساير نقاط بدن و يا اشياء:
- دست به سينه بودن: احتياط، هوشيارى، نوعى حالت تدافعى و شايد هم فرار از سرما.
- چانه را روى كف دست گذاشتن: عدم قبول شخص مقابل.
- به آرامى برداشتن عينك از چشم و با دقت پاك كردن آن: شخص مى خواهد پيش از موافقت يا مخالفت با گوينده كمى فكر كند.
- بازى كردن با برآمدگى بينى، توجه و فكر عميق.
- لمس يا مالش بينى: نشانه اى از شك و در مجموع نوعى واكنش منفى.
- ماليدن اطراف چشم: ارزيابى يك پاسخ.
- جمع كردن شانه ها: فرو نشاندن يك خشم درونى.
- با نوك انگشتان به جايى كوبيدن و صدا درآوردن: پريشانى، خستگى و نوعى نگرانى.
- ماليدن يقه لباس يا گردنبند و بازى كردن با آن: نوعى نا امنى.
- ماليدن و لمس كردن پشت گردن: قرارگرفتن در شرايطى ناخوشايند.
- نگاه داشتن سر با گرفتن بينى بين انگشت نشانه و شست: خستگى.
- كشيدن نرمه گوش با انگشت شست و سبابه: ادامه تمركز بر روى مطلب مورد نظر.
...
خلاصه اينكه معنى و مفهوم و پيام حركات بدن، دنيايى است كه بهتر است كمى به آن دقيق تر باشيم و بدانيم كه براى مثال لبخند زدن بسيار خوب است. اما «لبخندى بزرگ كه دهان را تا پهلوى صورت باز مى كند و مدتى طول مى كشد تا عضلات چهره به حالت اوليه خود بازگردند و دهان بسته شود، لبخندى غير واقعى و تصنعى معنا مى دهد!»

Hamid

اي ولا!
ما يه درسي داريم به نام «مهندسي نرمافزار» من عاشق اين درسم.
توي اين درس بررسي ميکنيم که يک مهندس نرمافزار چطور ميتونه اولا مدير خوبي براي پروژههاي نرمافزاري خودش باشه و در درجات بعد، چطور يک تحليلگر خوبي براي سيستمها...

يه جايي از اين درس، گفته شده که شما براي تهيه اطلاعات از محيط سيستمي که قراره براش نرمافزار بنويسيد، احتمالا مجبور خواهيد بود از يکي از روشهاي زير براي جمعآوري اطلاعات (براي ساخت ديتابيس و طراحي و پيادهسازي) استفاده کنيد (اين تکنيکها به «تکنيکهاي Fact-Finding مشهورند):
- مطالعه مستندات محيط سيستم
- طراحي پرسشنامههايي که توسط يوزرهاي نهايي سيستم پر بشه
- مشاهده محيط (و حضور چند ساعته در محيط سيستم)
و يکيش هم:
- مصاحبه با کارمندان و يوزرهاي نهايي (End-Userهاي) سيستم هست. (و البته چيزهاي ديگهاي هم هست...)

در بخش مصاحبه، اونقدر نکات روانشناسي بايد به کار برده بشه تا بتوني کاملا بفهمي کاربران از سيستم چه انتظاري دارند.
در مصاحبه، شايد صداي کم و صداي زياد يک کارمند در جواب دادن به سئوال شما، بر تعداد ستونهاي ديتابيس اضافه کنه... Surprised

يا اينکه لبها و دهان کارمند چطور تکون بخوره، ميشه اهميت يا فاقد اهميت بودن يک بخش از سيستم رو فهميد.
من خودم توي يه سيستم مديريت موييه که ميخواستم بنويسم، توي مصاحبهاي که با صاحب موسسه داشتم، واقعا اين نکات رو تک به تک درک ميکردم...
مثلا از ولوم صداي صاحب موسسه ميشد فهميد که:
ديده ميشه خيلي کارها در اين سيستم انجام داد، حالا مثلا سادهترين کارهاش رو هم ميخواد مکانيزه کنه Embarassed

اين ميشد که من اين بخش از مصاحبه رو اهميت نميدادم و ميفهميدم که اگر هم نباشه، چندان مهم نيست Wink

خلاصه، آماري که اونجا نوشته شده، خيلي برام جالبه، ببينيد:
پژوهش نشان ميدهد از تمامي اطلاعاتي که از فرد کسب ميشود، 7% آن به صورت کلامي (بر حسب لغات)، 38% از طريق تن و لحن صدا و 55% توسط علائم صورت و بدن منتقل ميشود. اگر شما فقط به کلمات فرد گوينده گوش کنيد، اکثر آنچه را که ميگويد از دست ميدهيد... Wink

(البته آماري که آقا مهدي هم گفته تقريبا شبيه به همينه)

ممنون sistemprof, جان،
بحث جالبي بود، من اين رو پرينت مي گيرم و ميذارم کنار صفحات اين درسم که در زندگي کامپيوتريم و البته در تمام زندگي استفاده کنم Wink

chaser

ما هم تو زبان شناسی یه مفهومی داریم به اسم body language که همین مفهوم رو داره . درباره مفاهیم بالا تو فرهنگهای مختلف یکی هست مثل غم، شادى، اضطراب، نگرانى، ترديد که sistem prof عزیز اشاره کردن.
ولی یه چیزهایی هم هست که تفاوت داره.

( مثلا فاصله بین افراد در حین صحبت کردن یا حریم خصوصی)
اين حريم شخصي وابسته به عوامل فرهنگي است. در حالي كه در بعضي از فرهنگ ها مانند ژاپني ها عادت به ازدحام وجود دارد خیلی ها فضاهاي باز و وسيع را ترجيح مي دهند و دوست دارند فاصله خود را از سایرین حفظ كنند.در صورتی که در فرهنگهای دیگه -که دقیقا یادم نیست نام ببرم- این فاصله کمتر میشه.

این هم اطلاعات بیشتر

{امروزه پژوهشگران به اين نتيجه رسيده اند كه تاثير كلي يك پيام، 7 درصد كلامي( فقط به صورت كلام)، 38 درصد صوتي(شامل تن صدا، نوسان صدا، و ديگر عوامل صوتي)و 55 درصد به صورت غير كلامي منتقل می شود؛ که این حاکی از اهمیت اطلاع رسانی غیر کلامی در ارتباطات امروزی دارد و به واقع تأیید کننده این مطلب است که بسياري چيزها را نمی توان به طور رسا تنها با واژه ها بیان کرد}

ghodrat

سلام
دارین حرفای جالبی میزنین
مثل اون قضیه چشم سوم که میگه اگه یهوییی یه چشم بزرگ روبه رو خودتون دیدین غش نکنین چشم خودتونه ولی زیادی بزرگ شده
این زبان بدن هم خیلی بزرگه مگه نه chaser, میفرموده 55 درصد خداییش آدم حق داره بسرش بزنه مثا قضیه اون پسری که زن گرفت و زنه دختری داشت
دختره را پدر پسره میگیره پدر میشه داماد پسرش و زنش میشه مادر زن پدرش بعد از دختره صاحب بچه میشه بجه نوه پسره بوده و خواهرش بعد
زیاد فکر نکنین قاط میزنین خنده به تمام معنا

nader870

سلام بر همه. هرگاه از کردار صحبت می کنیم همیشه یادی از حضرت علی (ع) بکنیم. ایشان اولین کسی بود که با کردارش هدایت خدا را برای بنده ها به خدا طلب می کرد. یعنی کاری می کرد که خدا بنده خود را به سمت خودش هدایت کند. گویند دو صد گفته نیم کردار نیست.البته زبان جایگاه خود را دارد هر چه زبان به زبان خدا نزدیکتر باشد عمر طولانیتری خواهیم داشت. اگر بتوانیم به زبان خدا صحبت کنیم قادر خواهیم بود با تمام مخلوق ها صحبت کرد خواهش کنیم رفع زحمت کنند منظور همان میکروب ها و مزاحم های دیگر است. این حضرت با کردار همین کار را می کرد. می دانست نور فراتر از صدا می رود. او با مشاهده کردار مردم به سمت حقیقت هدایت می شد. او با کردار خود کاری می کرد که خداوند مخاطب را به سمت حقیقت هدایت کند. پیروان پاک تنی به خوبی از این کشف حضرت علی (ع) استفاده می کنند.به جوانان خودمان نگاهی بیندازیم همه به سمتی هدایت می شوند که پاک تنان می خواهند. به استادان دانشگاه های کشور نگاه کنید هدایت شده اند به سمتی که قبله شان سمت جائی است که پاک تنان زندگی می کنند. کردار مثل گفتار از علائم مشابه برای بیان مطالب مختلف استفاده می کند.اگر بامشاهده کردار های برابر به سمت هدف مشخصی هدایت شدید بدانید خدا را به خوبی نشناخته اید.