پرنده را رها کن اي خداي من
پرنده را رضا کن اي خداي من




چو در قفس نهاديش
چه وعده ها که داديش

تو اي پرنده از ره خطا مرو
صبور باش و شکوه از جهان مکن

پرنده گر به عهد خود وفا کني
اگر مرا رضا کني
زقيد مي رهانمت
به عرش مي رسانمت

پرنده در بهشت من دگر اسير نيستي
دگر غمين نمي شوي ز عمر سير نمي شوي
پرنده خسته است اي خداي من
تو در قفس نشانديش
تو درد و غم چشانديش
دگر بس است امتحان

پرنده را رها کن اي خداي من
از اين قفس جدا کن اي خداي من


پرنده را رها کن اي خداي من
پرنده را رضا کن اي خداي من

دل نیست این دلی که به من دادی
در خون تپیده آه رهایش کن
یا خالی از هوی و هوس دارش
یا پای بند مهر و وفایش کن

ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن
جان من دلخسته بجانانه رها کن
دلدار مرا با من دلسوخته بگذار
بگذر ز سر شمع و بپروانه رها کن
گر مرتبه‌ی یار ز بیگانگی ماست
گو مرتبه خویش به بیگانه رها کن
بر رهگذرت دنیی و دین دانه و دامست
در دام مقید مشو و دانه رها کن
گر باده پرستان همه از میکده رفتند
سرمست مرا بر در میخانه رها کن
آنرا که بود برگ گل و عزم تماشا
گو خیمه بصحرا زن و کاشانه رها کن
چون مار سر زلف تو زد بر دل ریشم
تدبیر فسونی کن و افسانه رها کن
گنجست غم عشقت و ویران دل خواجو
از بهر دلم گنج به ویرانه رها کن

خواجوي کرماني

لحظۀ رهایی




ستاره بار شدم لحظۀ رهایی تو
تن بهار شدم لحظۀ رهایی تو
ز رنگ زرد خزانی بریده ام به خدا
امید وار شدم لحظۀ رهایی تو
نقاب یاس دریدم در آستان سحر
پرنده وار شدم لحظۀ رهایی تو
سکوت شعر شکستم به مقدم سبزت
جوانه دار شدم لحظۀ رهایی تو
گذشت سردی فصلم، گذشت بی ثمری
شگوفه بار شدم لحظۀ رهایی تو