maxpal97
سَرور ماست!
پست: 855
عضو شده در: 23 مرداد 1384
محل سکونت: شیراز
امتياز: 8010
|
|
عنوان: مهر ميرزا کوچک خان بر تی شرتهای ن |
 
|
|
نیما بهنود، دوسالیه که کار طراحی تی شرتهاش سرزبونها افتاده، اونهم در شهری که رقابت سر مد لباس خیلی بالاست.
نیما همراه دوستانش در محله منهتن زندگی می کنه. محله ای که بخاطر جامعه زیرزمينی اش معروفه، همون جامعه ای که نیما ازشون ریشه گرفته.
نیما تی شرتهاشو از طريق اینترنت می فروشه و در حال حاضر امیدواره که با یک فروشگاه بزرگ لباس در نیویورک قرار داد ببنده.
گفتگو را از اینجا گوش کنید
در این گفتگو نیما برای ما می گه که چرا از نقش مهرهای قدیمی و خطاطی استفاده می کنه ولی به شکل قرن بیست و یکمی.
نیما: اولین سمبلی که درست کردم، تمبری ایرانی بود. این تمبر خیلی نقش و نگار و جزئیات داره. مخصوصاً وقتی این نقش روی تی شرت میاد، طرح اون حتی برای آدم های غیر ایرانی هم جالب میشه. روی این تمبر یک متن به صورت فارسی و فرانسوی نوشته شده.
لباس
طرح یکی از تی شرت های نیما، مهر میرزا کوچک خان هست که در تصویر و درسمت چپ نشون داده شده!
نیما، مثل اینکه برای طرح هات از مهر میرزا کوچک خان هم استفاده کردی، درسته؟
درسته. این یکی از طرح های جدید هست که برای بهار 2006 استفاده کردم و خودم هم خیلی خوشم اومد. توی یک کتاب خیلی قدیمی، مهر میرزا کوچک خان رو پیدا کردم که در واقع کلمه "جنگل" رو به صورت مدرن و در دو جهت نوشته. به همین خاطر هر جای لباس این طرح زده بشه به نظر کج نمیاد. البته من یک مقداری هم اون رو دستکاری کردم و چیزهای دیگه ای رو هم بهش اضافه کردم که با مد امروزی قاطی بشه.
وقتی تی شرت هات رو نگاه می کنیم، نقش های روی اونها بیشتر به چشم میخوره که بیشتر یک سری خطاطی های نستعلیق ایرانیه. ایده طرح این حروف روی تی شرت ها از کجا شروع شده و کلاً کار طراحی لباس رو از کجا شروع کردی؟
من در نیویورک درس طراحی گرافیک می خوندم. برای یکی از کلاس هام مجبور بودیم یک سری تی شرت طراحی کنیم. من هم شروع کردم یک سری شعار سیاسی رو به فارسی نوشتن که بعداً برای خودم استفاده کنم. بعداً دیدم که خیلی ها، حتی افرادی که فارسی هم نمی دونستند از شکل نوشته های فارسی خوششون اومد و در واقع فکر می کردند یک نوع طراحیه.
تو در عین حال در کار نقاشی هم بودی و حتماً توی کارهات تاثیر داشته، درسته؟
آره. حدود یک سال پیش بود که تمام این نوشته ها و تمبرهای مختلف رو که از کتاب های مختلف پیدا می کردم، توی کامپیوتر دستکاری می کردم و در نهایت اونها رو روی بوم چاپ می کردم. به کارهام یک حالت نمایشگاهی می دادم که مردم بیان و ببینند. استقبال کوچیکی هم ازش شد ولی بعداً فهمیدم خودم دوست ندارم توی محدودیت نقاشی گیر کنم. من خودم مد رو خیلی دوست دارم. مخصوصاً انرژی مد زیرزمینی توی نیویورک! دوست داشتم این ایده و طرح ها رو تبدیل به چیزی کنم که مردم بپوشند و کارم روی دیوار، مثل یک نقاشی ثابت نمونه.
اولین بار چه زمانی کارت برای همگان معرفی شد؟
اولین بار یک برنامه خیریه برای زلزله بم بود که یک سری از هنرمندها، از جمله شیرین نشاط کارهای خودشون رو آورده بودن برای فروش که درآمد اون میرفت برای زلزله زده ها. من یک مقداری از این تی شرت ها رو آوردم و اصلاً هم از واکنش مردم مطمئن نبودم. ولی از همون جا شروع شد. نه تنها مردم همه تی شرت ها رو خریدن و تمام پولی که در اومد به این مسئله کمک شد، بلکه من کلی سفارش جدید هم گرفتم! در واقع این ایده به ذهن من اومد که این کار رو جدی تر بگیرم.
کارت رو چطوری تبلیغ می کردی؟
خودم خیلی دوست دارم توی صحنه های مد و مهمونی نیویورک باشم. تا جایی که بتونم خودم رو در این مراسم و مهمونی ها جا می کنم. بهترین تبلیغ هم این بود که تی شرت های خودم رو بپوشم و برم اونجا تا مردم ببینند. بیشتر تی شرت ها رو هم جوری می پوشیدم که با لباس رسمیم، مثل کت و شلوار هماهنگ در بیاد! بعد برای مردم سوال بر انگیز شد که روی این تی شرت ها چی نوشته. اغلب فکر می کردند که عربی هست ولی من توضیح می دادم که این نوشته ها فارسی هستن. بعد ها فهمیدم این بهترین راه تبلیغاتيه که از دست من بر میاد.
البته یک مقداری جنجال هم برای کارهات، مخصوصاً دامن هایی که برای مرد ها درست می کردی وجود داشته. برامون بیشتر توضیح میدی؟
در واقع مرد ها توی دنیای مد خیلی از دامن استفاده می کنند. مخصوصاً وقتی میخوان وارد فضایی بشن که مد حرف اول رو میزنه. دامن های مردونه حالت های مختلفی داره و برش اون هم فرق داره! من توی نیویورک خیلی می بینم که مرد ها این نوع دامن ها رو می پوشند. بعد ها یکی از دوستانم که طراح تبلیغاتی MTV و یک مرد بود و در عین حال به من در کار طراحی کمک فکری می کرد، پيشنهاد داد که یک دامن براش درست کنم تا اون بپوشه. دو سه تا نشریه ایرانی نگاه عجیبی نسبت به این مسئله داشتن که چرا دامن برای مرد طراحی شده و روی اون هم شعر ایرانی نوشته شده! البته به نظر خودم نگاه بدی نبود.
البته این نکته رو اضافه کنم که دامن هایی که برای مردها طراحی میشه، شبیه دامن های سنتی هست. مثل حالتی که مردها لنگ استفاده می کنند یا دامن های اسکاتلندی.
درسته! اگر خوب به این دامن ها نگاه کنیم بیشتر شبیه پیش بندهایی میمونه که مردها در کارگاه می پوشند و خیلی به اندازه دامن زنانه جزئیات نداره.
تو چطور طرح هات رو برای فصل بهار انتخاب می کنی؟
همه این سوال رو از من می پرسند. من طرح هام رو زیاد تنظیم نمی کنم که مخصوص بهار یا زمستان باشه. چون تی شرت رو میشه به تنهایی یا به همراه کت و ژاکت پوشید. یعنی تقریباً میشه اون رو در هر چهار فصل استفاده کرد. ولی بهار اصولاً یک اهمیت خاصی در ایران باستان داره. بیشتر مهر ها و نوشته هایی که من پیدا می کردم، می دیدم تاریخ ساخت اون بهاره! من هم گفتم اولین مجموعه از تی شرت هام رو بهار 2005 بیرون بدم و دومین اون رو بهار 2006.
چند ساله که خارج از کشور هستی؟
من یازده ساله که از ایران اومدم بیرون.
چند سالته؟
29 سالمه.
چرا اصرار داری روی تی شرت هات این نوع طرح ها رو نشون بدی؟
هیچ وقت نمی خواستم این حرف رو بزنم اما الان به جایی رسیدم که می بینم این حرف باید زده بشه. در واقع به عنوان یک طراح ایرانی، دوست دارم "بودن" خودم رو بگم. بگم که من ایرانی هستم و این هم فرهنگ منه و خیلی راحت می تونم فرهنگم رو وارد مد روز کنم. خصوصاً مد روز نیویورک که در واقع انرژی زیادی داره.
الان توی نیویورک مد لباس چیه؟
خیلی ها فکر می کنند این مد از جريان های مختلف اروپایی میاد. اما مد در اینجا حالت زیرزمینی خودش رو نگه داشته. پارسال و سال قبل از اون جوان ها خیلی از کت مردانه و شلوارهای جین پاره استفاده می کردند. الان مد اینه که گرم کن هایی می پوشند و که قسمت هایی از اون رو با پارچه کت دوخته اند! یعنی بدنه اصلی اون گرم کن هست ولی یهو کنارش یک یقه و جیب کت دوخته شده!
نیما
جمعیت زیرمینی نیویورک که ازشون اسم بردی چه گروه سنی از بچه ها هستن و کجاها زندگی می کنند؟
همون طوری که همه احتمالاً می دونند منهتن جای فوق العاده گرونیه. به خاطر همین تصورش سخته که چطور این همه جوان داره توی اینجا زندگی می کنه و از چه راهی برای زندگیشون پول در میارن! گروه سنی این بچه ها از بعد از دبیرستان تا 28 و 29 ساله که انرژی اصلی مد زیرزمینی رو دنبال می کنن. این افراد پول زیادی نمی تونند در بيارن. اما نوع زندگی اونها رو که ببینين، متوجه میشین که چند نفری توی یک خانه زندگی می کنند و تقریباً 80 درصد اونها کارهای هنری می کنن.
نیما تو خودت رو هم جزو این گروه زیر زمینی می دونی؟
من رفت و آمد با این افراد رو دوست دارم و احساس راحتی می کنم. چون ما هم از یک نوع جامعه زیرمینی تهران اومدیم. حالا علت زیر زمین رفتن ما چیزهای دیگه بوده! ولی در کل خیلی با هم سنخیت داریم.
آیا سابقه کار زیر زمینی توی ایران هم داری؟
وقتی 17 سالم بود و در واقع سالهای آخری بود که در ایران زندگی می کردم، برای گروه هم سن و سال ما خیلی مهم شده بود که باید چه جوری لباس بپوشیم و اگر یادتون باشه محدودیت خرید لباس های مختلف و مخصوصاً آمریکایی هم اون موقع زیاد بود. بعد از مدتی ما کم کم متوجه شدیم که صلیب سرخ هر چند وقت یکبار، مقداری پارچه و لباس در مرزهای ایران میندازه که رفتیم و اونها رو پیدا کردیم. بعد خودمون شروع کردیم به طراحی از روی همون پارچه ها و لباس ها و در نهایت اونها رو میفروختیم.
بیشتر دوست داری روی پارچه جین کار کنی یا فقط روی تی شرت؟
من خودم خیلی جین رو دوست دارم و جین هایی که الان دارم هر کدوم یک قصه ای داره! اما تولید جین در سطحی که من نگاه می کنم بسیار گرونه ولی بالاخره در یک مقطع زمانی میرم دنبالش!
خودت هم در منهتن زندگی می کنی، درسته؟
بله. من با سه نفر دیگه در یکی از همون خونه های زیرزمینی زندگی می کنم.
 |
|
]
