شاهکار های ادبیات فارسی(غزل)

n_amatist

سلام

مدت ها بود که دلم می خواست یه تاپیک با این موضوع داشته باشیم و در اون آثار شعرای

بزرگمون رو بنویسیم.شاعر هایی که خیلی وقته فراموششون کردیم Sad

یا شاید تو ایده آل ترین حالت هنوز کتابشون رو تو قفسه ی کتابمون داشته باشیم. Embarassed

من تمام سعیم رو می کنم تا شرایطی رو ایجاد کنم تا اون دسته از دوستان که به ادبیات علاقه دارن اما نمی تونن زمانی رو واسه مطالعه کنار بذارن تو این محیط این خواستشون برآورده بشه استفاده ی کافی رو ببرن.

امیدوارم شما دوستان خوب هم با نظرات و راهنمایی هاتون منو همراهی کنید. Razz

n_amatist

سنایی

حکیم ابو المجد مجدود بن آدم(وفات545)از شاعران بزرگ قرن ششم است.در ابتدا از شاعران دربار غزنویان بود ولی پس از سفری به خراسان و ملاقات مشایخ صوفیه از دربار شاهان چشم پوشید و عزلت اختیار کرد.

************

عاشق نشوید اگر توانید
تا در غم عاشقی نمانید

این عشق به اختیار نبود
دانم که همین قدر بدانید

هرگز مبرید نام عاشق
تا دفتر عشق بر نخوانید

آب رخ عاشقان مریزید
تا آب ز چشم خود نرانید

معشوقه وفای کس نجوید
هر چند ز دیده خون چکانید

این است رضای او که اکنون
بر روی زمین یکی نمانید

این است سخن که گفته آمد
گر نیست درست بر مخوانید

بسیار جفا کشید آخر
اورا به مراد خود رسانید

این است نصیحت سنایی
عاشق مشوید اگر توانید

n_amatist

از عشق ندانم که کیم یا به که مانم
شوریده تنم عاشق و سرمست و جوانم

از بهر طلب کردن آن یار جفا جوی
دلسوخته پوینده شب و روز دوانم

با کس نتوانم که بگویم غم عشقش
نه نیز کسی داند این راز نهانم

ده سال فزون است که من فتنه* ی اویم
عمری سپری گشت من اندوه خورانم

از بس که همی جویم دیدار فلان را
ترسم که بدانند که من یار فلانم

از ناله که می نالم ماننده ی نالم*
وز مویه* که می مویم* چون موی نوانم*

ای وای من ار من ز غم عشق بمیرم
وی وای من ار من به چنین حال بمانم

___________________________________
فتنه : مفتون.شیفته
نال : نی
مویه :گریه و زاری
مییدن: گریستن.زاری کردن
نوان: ناتوان.لاغر

Hamid

سلام؛
ممنون n_amatist, جان...
گاهي اوقات، هيچي مثل خوندن چند بيت شعر با وزن، به انسان آرامش نمي‌ده آفرين

نمي‌دونم چرا من رو ياد كليپ‌هاي صوتي مرحوم حسين پناهي انداختيد Embarassed

براتون آپلود كردم، اينجا رو ببينيد:
http://www.aftab.cc/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&p=16091#16091

بازم ممنون، ادامه بده...

n_amatist

جانا بجز از عشق تو دیگر هوسم نیست
سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست

امروز منم عاشق بی مونس و بی یار
فریاد همی خواهم و فریاد رسم نیست

در عشق نمی دانم درمان دل خویش
خواهم که کنم صبر ولی دسترسم نیست

خواهم که به شادی نفسی با تو برآرم
از تنگدلی جانا جای نفسم نیست

هر شب به سر کوی تو آیم متواری*
با بدرقه* ی عشق تو بیم عسسم* نیست

گویی که طلبکار دگر یاری رو رو
آری صنما * محنت عشق تو سبم نیست

______________________________________

متواری: پنهان شونده
بدرقه:کسی که مسافر را مراقبت می کند تا به منزل برسد.رهنما
عسس:شبگرد شحنه
صنم:بت. کنایه از معشوق

n_amatist

ای مهر تو بر سینه ی من مهر* نهاده
ای عشق تو از دیده ی من آب گشاده

بسته کمر بندگی تو همه احرار*
از سر کله خواجگی و کبر نهاده

دستان* دو دست تو به عیوق* رسیده
آوازه ی آواز تو در شهر فتاده

ابدال* شکسته همه در راه تو توبه
زهاد گرفته همه بر یاد تو باده

مسپر ره بیداد و ز غم کن دلم آزاد
ای داد* تو ایزد ز ملاحت همه داده

پیوسته سنایی ز پی دیدن رویت
هم گوش* به در کرده هم دیده نهاده

_______________________________
مهر : نقش نگین.
مهر نهادن : تخصیص دادن.منحصر کردن
احرار : آزادگان
دستان : نغمه و آهنگ.مجازا شهرت و آوازه
عیوق : نام ستاره ای سرخ رنگ در پس ستاره ی ثریا
ابدال : از اولیا الله که در خفایند و کسی را از ایشان آگاهی نیست.
داد کسی دادن: حق کسی را ادا کردن
گوش و دیده بر در نهادن : کنایه از انتظار است.

n_amatist

عطار

شیخ فرید الدین عطار (وفات627) از عارفان بزرگ ایران و از پیشوایان شاعران متوصف است.پدر وی شغل عطاری داشت وی نیز پیشه ی پدر دنبال کرد و به همین مناسبت لقب عطار یافت.پس از چندی از شغل خویش دست کشید و به عالم عرفان روی آورد. عطار در تاریخ تکامل غزل مقامی خاص دارد.

ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم
خون دلم بخوردی و در خون جان شدم

چون کرم پیله ی عشق تنیدم به خویش بر
چون پرده راست*گشت من اندر میان شدم

دیگر که داندم* چو من از خود بر آمدم
دیگر که بینم چو من از خود نهان شدم

چون درد دل آمد آنچه زبان لال گشت از آن
در خامشی و صبر چنین بی زبان شدم

مرده چگونه بر سر دریا فتد ز قعر
من در میان آتش عشقت چنان شدم

مرغی بدم ز عالم غیبی بر آمده
عمری به سر بگشتم و با آشیان*شدم

چون بر نتافت* هر دو جهان بار جان من
بیرون ز هر دو در حرم جاودان شدم

عطار چند گویی ازین گفت توبه کن
نه توبه چون کنم که اکنون کامران شدم

______________________________________
راست گشت : آماده شد
داندم : می شناسد مرا
با آشیان :به آشیان. به سوی آشیان
بر نتافت : تحمل نکرد.طاقت نیاورد

n_amatist

کجا بودم کجا رفتم کجا ام من نمي دانم
به تاريکي در افتادم ره روشن نمي دانم

ندارم من در اين حيرت به شرح حال خود حاجت
که او داند که من چونم اگر چه من نمي دانم

چو من گم گشته ام از خود چه جويم باز جان وتن
که گنج جان نمي بينم طلسم* تن نمي دانم

چگونه دم توانم زد در اين درياي بي پايان
که درد عاشقان انجا به جز شيون نمي دانم

برون پرده گر مويي کني اثبات *شرک افتد
که من در پرده جز نامي ز مرد و زن نمي دانم

در آن خرمن که جان من در آنجا خوشه مي چيند
همه عالم و ما فيها* به نيم ارزن نمي دانم

از آنم سوخته خرمن که من عمري در اين صحرا
اگر چه خوشه مي چيدم ره خرمن نمي دانم

چو از هر دو جهان خود را نخواهم مسکنی هرگز
سزای درد این مسکین یکی مسکن نمی دانم

چو آن گلشن که می جویم نخواهد یافت هرگز کس
ره عطار را زین غم بجز گلشن نمی دانم

_________________________________
طلسم : شکل و صورتی مهیب که بر سر دفاین و خزاین تعبیه می کنند.
اثبات کردن : مقبل نفی و انکار است.قبول کردن
ما فیها : آنچه در آن است