سه روز به یاد ماندنی!

anari

مرا در آغوش گرفته بود و من او را!!!

آخ جون دوباره داره وقتش مي‌شه… وقت آغوش و ناز و نوازش… فوق العاده است… بدون اغراق يكي از بهترين تجربه‌هاي لذت‌بخش هر آدمي توي زندگي‌ش‌ه… Embarassed

وايي الان كه داره يادم مي‌افته دلم داره آب مي‌شه…
كلي افسوس خوردم چرا زودتر كشف‌ش نكرده بودم… كلي حسرت خوردم… كلي به خودم لعن و نفرين فرستادم چرا زودتر قسمتم نشده بود… بقيه رو مي‌ديدم كه كلي تعريف مي‌كردند ولي باز هم اين قدر تحريك نمي‌شدم كه من هم آره!!
ولي اين بار ديگه خدا خودش گوشم رو گرفت چه گرفتني! چه شيرين بود… الان داره قند توي دلم آب مي‌شه…

حالا که داره سالگردش مي‌رسه... به هول و ولا افتادم…
پارسال يكي از دوستاي گلم گولم زد كه آره بيا ما كه مكان داريم… چرا خودت رو محروم مي‌كني…؟!
اي كاش هميشه گول اين دوست نازنينم رو بخورم… هر بار با طنابش رفتم توي چاه، سر از یک دنياي سيندرلايي درآوردم Shocked

… دنياي شيرين و عجيب ديگري كه كمتر کسی ديده‌…

زمان اين مراسم عشق‌بازي كه رنگ و بوي ديگري داره توي درخشان‌ترين شب‌هاي ماه انجام مي‌شه… يه ماه خاص… مال خصوصي‌هاست…
مكانش هم توي مسجد جامع شهره!
13 تا 15 ماه رجب (مشهور به ايام البيض) توي اين سه شب ماه كامل‌تر و روشن‌تره… مراسم اعتکاف!

گذشته از ادبيات تمثيلي و تحريفي متن! انصافاً تجربه بسيار بسيار شيريني‌ه…
يادمه روز آخر كه اعمال ام داوود رو انجام مي‌داديم كه چندين جزء از قرآن رو توي دو سه ساعت مي‌خونند!! و تازه قبلش اعمال ديگه و زبان روزه و بعد از سه روز و… ولي يه انسي خاصي با قرآن پيدا كرده بودم… يه طور عجيبي…
از یه طرف مثل مادری که تازه فرزند گمشده‌اش رو پیدا کرده و اون رو محکم در آغوش گرفته... به شدت قرآن رو بغل کرده بودم... از طرف دیگه همین حس رو قرآن به من داشت!... به وضوح گرمای مادری قرآن رو حس می‌کردم... مثل بچه‌ای شده بودم که بعد از مدت‌ها مادرم من رو پیدا کرده... بعد از اینکه مدت‌ها گم شده بودم... دقیقن این حس رو قرآن بهم می‌داد... يه آغوش گرم‌ه گرم… با اينكه چند ساعتی طول كشيد… دوست نداشتم تموم بشه… همه‌اش چشمم روي آيات مي‌چرخيد… انگار انرژي‌اش رو احساس مي‌كردم… وايي… خيلي شيرين بود…قرآن من رو درآغوش گرفته بود و من قرآن را!

تازه این قسمتی از آن عیش بود... سال گذشته اولین سالی بود که من توفیق پیدا کردم اعتکاف برم... خیلی چیزها برام داشت... مخصوصن جایی که بودم، برنامه‌های ویژه‌ای داشتند که لذت اعتکاف رو چند برابر کرد... امیدوارم قسمت همه بشه... ایضا قسمت خودم امسال! Wink

anari

اعتکاف... توقف در مسجد... روزه... تفکر... سه روز... جمع آدم خوب‌ها...
همین که سه روز توی مسجد روزه باشی و از این حریم امن خارج نشی می‌شه اعتکاف! قرار نیست اعمال خاصی انجام بدی... عمل ام‌داوود (همون قسمت آغوش و... پست قبلی) هم مال روز 15 رجب هست که حتی اگه معتکف نباشی هم می‌تونی انجام بدی... نمی‌دونم ولی فکر می‌کنم اصل اعتکاف یکجور خلوت‌گزینی‌ه... یک جور سفر درونی... فرصتی‌ه برای یک گپ گرم و خودمونی و با حوصله(!) و سر صبر با خدا !...

لحظات شیرین زیادی داره...
توی یک جامعه کوچیک خوب... سه روز توی بهترین مکان‌ها و زمان‌ها... مغز آدم یه ریست عالیه می‌کنه... دفرگمنت و چه بسا فورمت و یا حتی افدیسک!
ساعات زیادی هست که خودت و خدا... روبروی هم و تو از خودت می‌گی...
شاید اولش به نظر بیاد اینکه سه روز توی مسجد می‌مونی و بیرون نمی‌آیی یک جور اسارت‌ه... در حالی که بعد از سه روز می‌فهمی اینکه روحت همه‌اش در حال چرخش‌ه و ذهنت درگیر مسائل مختلف، این اسارت خیلی بزرگتری‌ه... طوری که روز آخر آدم دلش نمیاد مسجد رو ترک کنه... دلش می‌خواد همون یه تیکه جایی که نشسته بوده و جا گرفته بوده رو می‌خرید، همه‌اش همون‌جا می‌موند!!!
خلاصه که تجربه خیلی خوبی‌ه... از دستتون می‌ره‌ها!!

anari

این متن زیبا هم از جواد محدثی... خدا حفظش کنه!

گاهی باید «آینه» برداشت و در «خلوت خویش» به چهره درون نگاه کرد و در نیک و بد و زشت و زیبای آن تأمل داشت.
«اعتکاف»، همان آینه است.

آینه‎ای سه‎بعدی، که طول و عرض و عمقش «محاسبه» است و «مراقبه» و «معرفت نفس». در این آینه، راحت‎تر و بی‎واسطه‎تر می‎توان به تماشای سیمای اخلاق نشست و به خود نمره داد.

اعتکاف، فرصتی است برای گردش در کوچه پس‎کوچه‎های روح، برای مرور در صفحات «کارنامه زندگی».

خلوتی است در جمع.

عزلتی است در ازدحام.
و حضوری است در غیبت از صحنه زندگی روزمره و روزمره‎گی زندگی.

اعتکاف فرصتی است برای باران اشک بر مزرعه دل، بهاری است برای روییدن «گل توبه» و انابت در باغچه بندگی.
میان ما و خدا مسافتی نیست، باید با «گام دل» رفت تا به «کام دل» رسید.
اعتکاف، حضور نیازمندانه و خاشعانه بر آستان معبود است، بی‎غرور و تکبر، جدا از تشخص‎ها و امتیازها.

خوشا به حال آنان‎که طعم اعتکاف و خلوت را چشیده‎اند و همه ساله در «ایام البیض» ماه رجب، کبوتر دل‎شان هوای حرم می‎کند. و از دام و دانه جدا می‎شوند و به خدا می‎پیوندند. قلمرو قلب ماه هم می‎تواند «مهبط نور» باشد، هم «جولانگاه شیطان»، تا انتخاب ما کدام‎یک باشد؟

معتکفان، سفره عبودیت می‎گسترند و از رزق معنوی بهره می‎برند. این فضای معنوی را باید از «مسجد» به «جامعه» برد و از خود به دیگران منتقل کرد و لذت‎ انس با خدا و دوری از گناه و توبه از بدی‎ها را به گرفتاران دام شیطان چشانید.

اعتکاف، سوخت‎گیری معنوی برای روزها و هفته‎ها و ماه‎های بعدی است.
رجب، ماه آمادگی برای پرواز در افق‎های بلند عبودیت است.

خانه دل، نیازمند مراقبت است. اگر محاسبه‎ای در کار نباشد، مأمن بیگانه و مرتع شیطان می‎شود.
بیماری قلب، پنهان است و مرضش بی‎نام و نشان و درمانش بسی دشوار. حضور در مساجد در ایام اعتکاف، مراجعه به «پزشک روح» است و «چک‎آپ جان»، تا ویروس‎ها و آلودگی‎هایش را بشناسیم و مداوا کنیم.

اعتکاف، فرصتی است برای بیداری «خود رحمانی».

نگذاریم خود الهی و فطرت توحیدی ما، زیر لایه‎های ضخیم غفلت و غرور و پرده‎های تیره عصیان نابود شود و زیر دست و پای خشن «نفس اماره» تباه و خراب شود.

می‎توان در نهایت کوچه نومیدی، دری به روی انس و صفا و رجا گشود.

وقتی خانه دل، محفل انس با محبوب باشد، دیگر جایی برای «اغیار» نمی‎ماند. با چند مشت از «آب بیداری»، خواب را در «چشم غفلت» بشکنیم.

همیشه این فرصت، مهیا نیست.

Hamid

برای خودم عجیبه که تا به حال قسمت من نشده برم اعتکاف. Crying or Very sad

اگر امتحان نمی‌داشتم، با کله میامدم، اما چه کنم که اسیر این امتحانات شدم Embarassed

می دونی، من مطمئنم اگر برم همون حسی بهم دست می‌ده که طی دو ماه آموزشی سربازی (تابستان سال ٨٨ در یزد) بهم دست داد! باور کن من هر روز با لذت دوران آموزشی زندگی می‌کنم.
چه فرصت عزیزی بود! دو ماه به خودت و خدا و زندگی فکر کنی! هر چند خیلی‌ها بیزار بودند، اما من واقعاً لذت بردم و از خدا ممنونم که نذاشت قبلش برم دوره‌های آموزشی کوتاه بسیج که نرم آموزشی!

شک ندارم که حال و هوای اعتکاف هم مثل اونجا واسم جالبه.
الان نیت می‌کنم که إن شاء الله سال بعد اگر امتحانات و پایان نامه و غیره شرش کم شده بود، برم به این مراسم.

اونایی که می‌رن، دعا یادشون نره Wink

alidervish

سلام دوستان عزیز خدا کند اعتکاف را سال آینده تجربه کنم Razz