دلتنگيهاي من

Arezoo

عزیز بومی

ای هم قبیله

رو اسب غربت

چه خوش نشستی

تو این ولایت

ای با اصالت

تو مونده بودی

تو هم شکستی

تشنه و مومن

به تشنه موندن

غرور ِ اسم ِ دیار ما بود

اون که سپردی

به باد حسرت

تمام دار و ندار ما بود

کدوم خزون خوش آواز

تو رو صدا کرد ای عاشق

که پر کشیدی بی پروا

به جستجوی شقایق

کنار ما باش که محزون

به انتظار بهاریم

کنار ما باش که با هم

خورشیدو بیرون بیاریم

هزار پرنده

مثله تو عاشق

گذشتن از شب

به نیت روز

رفتنو رفتن

صادق و ساده

نیامدند باز

اما تا امروز

خدا به همراه

ای خسته از شب

اما سفر نیست

علاج این درد

راهی که رفتی

رو به غروبه

رو به سحر نیست

شب زده برگرد...

Arezoo

غمی در دلم نهفته است،
وجودم را در برگرفته،

و جای جای ذهنم را پر کرده.

شاید هم، غم ِ یه دوست باشد،

که اینگونه غمگینم کرده است.

ــ امشب دلم گرفته است.

بهانه ای می خواهم برای اشک ریختن.

امشب دلم می خواهد اوج بگیرم به آسمانِ خدا،

تا هم پرواز فرشتگانش شوم.

کاش مرا به هم پروازی خود بپذیرند.

ــ گفتگو با خدا را دوست می دارم،

اَلرّحمن،
العلّم القُرآن،
خَلَقَ الاِنسان،

عَلّمهُ البَیان...

تنها گفتگویی که مرا آرام خواهد کرد.

ــ امشب بالشم،

همدم غمهای من است،
و خیس اشکهایم.

Arezoo

ساعت ؟

3:17 نیمه شب.

اوضاع رو براهه؟

برای من که نیست.

سخته. خیلی سخت.

نمی دونم کارم درسته یا نه؟

ولی فکر می کنم که اینطوری خیلی بهتر باشه.

نه... برای خودم نمی گم.

برای خودت می گم.

خسته ام... خیلی خسته.

با کلی افکار پریشون.

همه چیز داره دور سرم می چرخه.

احساس خفگی می کنم.

ساعت ؟

3:19 نیمه شب.

من هنوز بیدارم. با وجود تمام خستگیهام.

چند روز شده؟

انگار مدتهاست.

چرا دروغ؟ تقصیر ِ منه. می دونم.

تو حق داری.

نمی خوام گریه کنم.

ولی مگه میشه؟

یه بغض داره خفه م می کنه.

به خیلی چیزا فکر می کنم.

شاید حتی چیزایی که فکر کردن بهشون فایده ای نداره.

تو هم فکر کن.

توی تاریکی، توی ظلمت.

دستام سست و بی حِسَن.

بسختی روی کیبورد می کِشمشون.

صدای کلیدای کیبورد مثه یه موسیقی ِ گوشخراش،

صدای فن ِ کِیس،

نور قرمز چراغ آباژور،

و صدای تیک تاک ساعت.

خواننده ی آهنگ، داره یه چیزی می خونه.

شاید حرفِ دلِ من باشه. نمی خوام میون تاریکی ِ من تو حروم بشی.

تکرار ِ تکرار.

ساعت؟

3:24 نیمه شب.

چرا نمی گذره؟ چرا؟

یه نفس عمیق.

چه فایده. نه بوی خوشی هست و نه هوای تازه ای.

هوای تازه... آره دلم یه هوای تازه می خواد.

دلم می خواست الان می رفتم زیر بارون تا صبح همونجا می موندم.

بغضم،

خیس ِ بارونِ.

ساعت؟

3:27 نیمه شب.

دلم گرفته، بدجوری.

«دلم تنگ است...............شبم را روز کن...............»

تو خوبی؟

من؟ .... نمی دونم.... نه.... خوب نیستم.

ساعت؟

3:29 نیمه شب.

انگار نه انگار.

هیچ خوابی تو چشام نیست.

فقط.... خستگی اَمونمو بریده.

ساعت؟

3:30 نیمه شب.

فقط یه چیزی...

Arezoo

باغچه ای ساخته ایم از جنس گلبرگ های رز
باغچه ای از جنس عشق از جنس نور
باغچه ای از جنس بودن، ماندن، خندیدن
آمده ایم از سفری دور و دراز
از سفر تنهایی
از سفر غم های سرد
تنها کسی که باز میگردد لذت بودن را میداند
پس می مانیم تا لذت بودن را درک کنیم
پس میخندیم تا لذت زندگی را حس کنیم

Arezoo

من از نهایت شب حرف می زنم

من از نهایت تاریکی

و از نهایت شب حرف می زنم

اگر به خانه ی من آمدی

برای من ای مهربان چراغ بیاور

و یک دریچه که از آن

به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم.

Arezoo

نگه دار رویایت را

برای اینکه اگر رویایت بمیرد

زندگی پرنده بال وپر شکسته ایست

که نمی تواند پرواز کند

نگه دار رویایت را

برای وقتی که رویایت بمیرد

زندگی مزرعه خشکی است

یخ زده با برف

barfi

خوابيدن با خيال راحت Rolling Eyes

Arezoo

وقتي دلش گرفت ميخواست گريه كنه ميخواست بره ÷يش ابرا و بهشون بگه ببارن به جاش ولي يادش امد كه بهش گفته اگه گريه كني اشكات اتيشم ميزنه ÷س گريه هم نكرد خواست اروم بشينه يه جا و بره توي خودش ولي بازم يادش امد كه بهش گفته تو مال خودت نيستي ديگه مال مني خواست ساكت يه جا بشينه و فقط ادما رو تماشا كنه ولي بازم يادش امد كه بهش گفته صدات باعث ارمشم ميشه حالا اون بايد چي كار كنه چي كار ميتونه بكنه بجز اينكه هر چي داره تو خودش بريزه و حرفي نزنه.

Arezoo

اگر يه روز کسي بهت گفت دوستت دارم سعي نکن بهش بگي دوستش داري اگه گفت عاشفتم سعي نکن عاشقش بشي اگه گفت همه ي زندگي اش تويي سعي نکن همه ي زندگي اش باشي چون يه روز مي اد و بهت مي گه ازت متنفرم اون وقت نمي توني سعي کني ازش متنفر بشي

Arezoo

روز اول پیش خود گفتم
دیگرش هرگز نخواهم دید
روز دوم باز می گفتم
لیک با اندوه و با تردید

روز سوم هم گذشت اما
بر سر پیمان خود بودم
ظلمت زندان مرا می کشت
باز زندانبان خود بودم

آن من دیوانه ی عاصی
در درونم های و هو میکرد
مشت بر دیوارها می کوفت
روزنی را جستجو می کرد

در درونم راه می پیمود
همچو روحی در شبستانی
بر درونم سایه می افکند
همچو ابری بر بیابانی

شنیدم نيمه شب در خواب

های های گریه هایش را
در صدایم گوش می کردم
درد سیال صدایش را

شرمگین می خواندمش بر خویش
از چه رو بیهوده گریانی
در میان گریه مینالید
دوستش دارم ،نمی دانی

بانگ او آن بانگ لرزان بود
کز جهانی دور بر می خاست
لیک در من تا که می پیچید
مرده ای از گور بر می خاست

مرده ای کز پیکرش می ریخت
عطر شور انگیز شب بوها
قلب من در سینه می لرزید
مثل قلب بچه آهوها

می نشستم خسته در بستر
خیره در چشمان رؤیاها
زورق اندیشه ام،آرام
می گذشت از مرز دنیاها

روزها رفتند و من دیگر
خود نمی دانم کدامینم
آن من سر سخت مغرورم
یا من مغلوب دیرینم

بگذرم گر از سر پیمان
می کُشد این غم دگر بارم
می نشینم شاید او آید
عاقبت روزی به دیدارم